ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΤΑΣΟΥΛΑ

Με το βιβλίο αυτό εγκαινιάζεται μια εκδοτική απόπειρα που τιτλοφορείται «Οριακές μαρτυρίες για τη δεκαετία του 1940». Πρόκειται για μαρτυρίες που δεν έχουν βρει ακόμη τη θέση τους στον δημόσιο λόγο για τη δεκαετία του 1940, καθώς δεν έχουν σχηματιστεί ακόμη οι ανάλογες «κοινότητες μνήμης» που θα τις διαχειριστούν και θα τις μετασχηματίσουν σ' ένα αφήγημα δίπλα στα υπόλοιπα.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση - μια κατάσταση «οριακότητας», δηλαδή απουσίας ταξινόμησης - είναι που καθιστά τις συγκεκριμένες μαρτυρίες «οριακές», και κατά συνέπεια ονοματοθετεί και τη συνολική εκδοτική απόπειρα ως «σειρά».

Η πρώτη διπλή μαρτυρία, που κατατίθεται στο πρώτο βιβλίο της σειράς, αφορά την 7η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που έδρασε στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και σημαδεύτηκε από τα βασανιστήρια που υπέστησαν συγκεκριμένοι μαχητές από τους συντρόφους τους.

Παρά το γεγονός ότι για τα βασανιστήρια αυτά έχουν ειπωθεί αρκετά, από τις αφηγήσεις των δύο πρωταγωνιστών αυτού του βιβλίου διαφαίνεται η απουσία μιας «κοινότητας μνήμης» που να έχει διαχειριστεί αποτελεσματικά το τραύμα τόσο των ίδιων των θυμάτων των βασανιστηρίων όσο και της «κρίσιμης», όπως μας επισημαίνει η σχετική βιβλιογραφία, δεύτερης γενιάς.