ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΩΣΗΣ

«Ο Ιωάννης Νέστορος δημιούργησε μια προσέγγιση η οποία είναι μοναδική κυρίως στα ακόλουθα χαρακτηριστικά της: συνθέτει μια μεγάλη ποικιλία διαφορετικών μεθόδων, προγραμμάτων και θεραπευτικών προσεγγίσεων και στόχων και περιλαμβάνει μια ισορροπημένη και αλληλοσυμπληρούμενη σύνθεση της ψυχοθεραπείας με τη φαρμακοθεραπεία».

Alvin R. Mahrer & Donald B. Boulet (2001), Journal of Contemporary Psychotherapy, 31(1), 5-14

«Ο Ιωάννης Νέστορος προτείνει μια αξιόλογη προσέγγιση στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία της Σχιζοφρένειας. Η προσέγγιση αυτή περιλαμβάνει χρήσιμο υλικό που αναφέρεται στην εξέλιξη του όρου ''σχιζοφρένεια''.Ο Νέστορος προτάσσει πειστικά επιχειρήματα ότι τα σχιζοφρενικά συμπτώματα δεν αποτελούν εκδηλώσεις μιας συγκεκριμένης νόσου αλλά ακραίες μεταβολές στη «βιο-ψυχο-κοινωνική» ομοιόσταση» του ατόμου. Η πρώτη αρχή του μοντέλου του είναι ότι τα συμπτώματα βελτιώνονται με την ψυχοθεραπεία μόνο εάν ο κλινικός πιστεύει ότι αυτό είναι δυνατόν, ώστε να μπορέσει να προσφέρει ελπίδα».

Cynthia Ransley (2007), The British Journal of Psychotherapy Integration, 4(1), 82-84

«Μετά από μια ευπρόσδεκτη και πλήρη ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, ο Νέστορος περιγράφει την προσέγγισή του, η οποία συνθέτει ψυχοδυναμικές και ανθρωπιστικές προσεγγίσεις μαζί με φαρμακευτικές παρεμβάσεις. Η συνθετική ψυχοθεραπεία δεν συνθέτει μόνο ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις (ψυχοδυναμικές και ανθρωπιστικές) και θεραπευτικές μεθόδους (ατομική ψυχοθεραπεία, οικογενειακή ψυχοθεραπεία και φαρμακοθεραπεία), αλλά επιπλέον περιλαμβάνει και τη σύνθεση των προσεγγίσεων των επαγγελματιών ψυχικής υγείας. Η φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία αποτελούν διαφορετικά έργα, τα οποία μοιράζονται ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος, που έχουν μεταξύ τους μια αρμονική σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, η οποία είναι ευεργετική τόσο για τους θεραπευτές όσο και για τους θεραπευόμενους με αποτέλεσμα η σχιζοφρένεια να αποτελεί έννοια που συλλαμβάνεται και γίνεται αντιληπτή ως μια ακραία προέκταση της ανθρώπινης συμπεριφοράς παρά ως ένα συγκεχυμένο και δυσνόητο παράδειγμα ενός τρόπου λειτουργίας που είναι ξένος προς εκείνον των “φυσιολογικών” ατόμων όπως τα γνωρίζουμε».

George Stricker (2007), PsycCRITIQUES, 52(10)