ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΓΙΑΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ

Έριξαν το λυράρη προπάππο μου στη θάλασσα μπας και μισοπνιγμένος ξανάβρει το δοξάρι του και ηρεμήσει τη γη που έτρεμε συνθέμελα από τη Γενοκτονία των Ποντίων και όχι μόνο. Μπας και ταρακουνήσει τους καταστροφικούς ηγέτες που σκοτώνουν, σφάζουν και ρημάζουν τους αδύναμους λαούς της γης.

Μα κι η ίδια η θάλασσα ήρθε κ' έσκασε απ' το κακό της! Ξέβρασε μακριά τους ξεριζωμένους που γαντζώθηκαν σε ανώμαλα βράχια, παραμέρισαν άγονους θάμνους, έσκαψαν το χώμα με τα νύχια και βρήκαν χρυσάφι! Είχαν λιονταρίσια καρδιά και σιδερένια θέληση! Με την εργατικότητά τους κατάφεραν να επιζήσουν και να δώσουν σ' εμάς μαθήματα αλληλεγγύης, οικονομίας, προόδου και συνεχούς προσπάθειας.

Ένα αλλιώτικο παραδοσιακό δάκρυ τούτη την ώρα κυλάει απ' τα δυο μου μάτια, διαπερνά την πονεμένη μου ψυχή και κατασταλάζει νοερά σαν τρισάγιο στο κατάξερο, αφρόντιστο χώμα που τους σκέπασε τότε, εκεί, κάπου μακριά, στον αλησμόνητο Πόντο...Ας είναι αιωνία η μνήμη τους !