ΥΠΕΡΙΝΣΟΥΛΙΝΙΣΜΟΙ ΝΕΟΓΝΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΟΥ

H συχνότερη αιτία επιμένουσας ή υποτροπιάζουσας βαριάς υπογλυκαιμίας στα βρέφη και η δεύτερη κατά σειρά συχνότητας στα παιδιά εν γένει, είναι ο υπερινσουλινισμός. Πρόκειται για μια σπάνια νόσο που οφείλεται σε διαταραχή της έκκρισης της ινσουλίνης σε σχέση με το επίπεδο της γλυκόζης του πλάσματος. Ανεξαρτήτως της παθολογοανατομικής βλάβης που υπάρχει στο πάγκρεας, αυτά τα παιδιά εμφανίζουν τη συνήθη συμπτωματολογία της υπογλυκαιμίας, συχνά ανταποκρίνονται ανεπαρκώς στη διαιτητική και φαρμακευτική αγωγή και μπορεί να υποστούν μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη, εάν η θεραπεία είναι ανεπαρκής ή καθυστερήσει.

Στο παρόν πόνημα επιχειρείται μια σφαιρική αλλά και σε βάθος θεώρηση της νοσολογικής αυτής οντότητας. Μέσα από τρεις διαφορετικές ενότητες γίνεται αρχικά αναφορά στη φυσιολογία της ομοιόστασης της γλυκόζης και ειδικά στον ρόλο της ινσουλίνης. Παρουσιάζεται μια γενική έκθεση των υπογλυκαιμιών του παιδιού, αναφέρονται τα αίτια της υπογλυκαιμίας, η εργαστηριακή διερεύνησή της καθώς και οι τρόποι θεραπείας της υπογλυκαιμίας. Στην τρίτη ενότητα του συγγράμματος αναλύονται τα αίτια του συγγενούς υπερινσουλινισμού, η διαγνωστική του προσέγγιση αλλά και η διαδικασία θεραπευτικής αντιμετώπισής του.

Το σύγγραμμα απευθύνεται σε χειρουργούς παίδων, νεογνολόγους, παιδιάτρους, ενδοκρινολόγους, αλλά και παθολόγους, καθώς πραγματεύεται και ζητήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος.