ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

Κάποτε, όλοι σαν παιδιά κρατήσαμε τα χέρια των γονιών μας για να περάσουμε απέναντι... στο δρόμο, στο όνειρο, στο δάκρυ, στην αγάπη, στον αγώνα για τη ζωή.

Έτσι απλά περπάτησα και γω σε σκόρπιες φωτογραφίες, με "κακοποιημένα παιχνίδια". Ο συνειρμός ήταν βίαιος και σχεδόν με παρέσυρε σε μια συλλογή ανθρώπινης-παιδικής απελπισίας. Κάθε εικόνα, μια φοβική σκηνή που ακόμα και αν ανοιγοκλείσουμε τα μάτια στην παρατήρηση, η ανάγκη για διάσωση είναι αδιαφανής.

Χειραποσκευή σας αυτό το λεύκωμα, σας καλώ συνταξιδιώτες, σε ό, τι πονάει και μικραίνει τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας είναι τα παιδιά... Όσο παραμένουν απροστάτευτα, τόσο ξεμακραίνει το όραμα της ζωής...