ΤΟ ΣΑΡΑΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

ΜΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΛΗ

Μπορεί το παλάτι Τοπκαπί να αποτελεί σήμερα σημαντικό πόλο τουριστικής έλξης, πριν από το τέλος του 19ου αιώνα, όμως, το μυθικό σαράι παρέμενε απροσπέλαστο για τους ταξιδιώτες στην Ισταμπούλ. Σε αντίθεση με τις αναξιόπιστες «αφηγήσεις της κλειδαρότρυπας» διαφόρων κουτσομπόληδων μεταμφιεσμένων σε κατασκόπους, από όλες τις αναφορές Δυτικών διπλωματών και περιηγητών μεταξύ του 1453 (χρονολογία κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ Β') και του τέλους του 17ου αιώνα, η αναφορά του Οταβιάνο Μπον είναι η πλέον έγκυρη.

Από το 1604 έως το 1607, ο Μπον διαμένει στην Ισταμπούλ ως βαϊλος, εκπρόσωπος των βενετικών Αρχών. Στο θρόνο βρίσκεται ο πολύ νεαρός σουλτάνος Αχμέτ Α' και η αποστολή του Βενετού πρεσβευτή κρίνεται εξαιρετικά σημαντική τόσο σε διπλωματικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Στο διάστημα αυτό, καταγράφει με οξυδέρκεια και μεθοδικότητα τη ζωή στο σαράι, εκμεταλλευόμενος όχι μόνο την απουσία του σουλτάνου σε εκστρατείες ή στο παλάτι του στην Ανδριανούπολη, αλλά και τις σχέσεις που είχε συνάψει με ανώτερους Οθωμανούς αξιωματούχους και μέλη της ουλέμα, της ισλαμικής θρησκευτικής ιεραρχίας.

Με εξαίρεση το χαρέμι - άδυτο για κάθε άντρα εκτός από τους ευνούχους -, ο Μπον κατάφερε να διεισδύσει σε αυστηρά ιδιωτικούς χώρους του σαραγιού, όπου επιτρεπόταν η είσοδος μόνο στους ανώτατους αξιωματούχους της Αυλής του σουλτάνου.

Σε μια γλαφυρή, γοητευτική αφήγηση, γεμάτη εντυπωσιακές λεπτομέρειες, καταγράφει μια ποικιλία θεμάτων, από τα αρχοντικά ενδιαιτήματα που διέθετε το σαράι, τις γυναίκες του σουλτάνου και το προσωπικό που απασχολούνταν στις υπηρεσίες του, έως τις ακροάσεις Δυτικών διπλωματών και το σκλαβοπάζαρο. Η παρούσα έκδοση συνοδεύεται από την κατατοπιστική εισαγωγή και τα σχόλια του Βρετανού ιστορικού, ειδικού σε θέματα οθωμανικής περιόδου, Γκόντφρι Γκούντγουιν.