ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

Στη σύγχρονη Ελλάδα έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με την αρχαιότητα όσο και με τις αρχαιότητες να θεωρούμε το παρελθόν εγγύηση για το συλλογικό παρόν και -κυρίως- για το μέλλον, αλλά και να φαντασιωνόμαστε τους εαυτούς μας ως ήρωες ενός αρχαιοπρεπούς δράματος σε αέναη επανάληψη. Στη σκοτεινή πλευρά αυτής της κάπως τετριμμένης, πλέον, αρχαιολογίας κρύβονται και ορισμένες ιδέες, επιδιώξεις και πολιτικές για τις οποίες η κλασική μας παιδεία δεν μας έχει επαρκώς προετοιμάσει. Ή μήπως όχι;

Στόχος του βιβλίου είναι να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους η κλασική αρχαιότητα επιβάλλεται στην ελληνική κοινωνία ως βιοπολιτικό εργαλείο δηλαδή ως μηχανισμός οργάνωσης ομάδων και συλλογικοτήτων γύρω από συγκεκριμένες πολιτικές ή ιδεολογικές ατζέντες, με πρόσχημα ένα καταστατικό αρχαιολατρικό ήθος. Το βιβλίο καλύπτει την τελευταία δεκαετία - περίπου από την τελετή έναρξης του 2004 έως την Αμφίπολη. Ενδιαμέσως αναλύονται άλλες στιγμές του πρόσφατου εθνικού βίου: τελετές και επιτελέσεις μικρότερης εμβέλειας, αλλά και οι αρχαιολατρικές χρήσεις του παρελθόντος στα επεισόδια της Κερατέας, στις πιο πρόσφατες οργανωμένες αντιδράσεις στη λεγόμενη "μνημονιακή" πολιτική ή στην πολιτική και κοινωνική δράση του ομοφυλόφιλου κινήματος. Το ιστορικό υπόβαθρο αυτών των εξελίξεων καλύπτεται με αναδρομές στην πνευματική παραγωγή 100 και πλέον χρόνων - από τους ποιητές της γενιάς του '30 έως τους σημερινούς επιγόνους τους, με ενδιάμεσους σταθμούς τον λαϊκό ελληνικό κινηματογράφο, τη μοντερνιστική αρχιτεκτονική και ζωγραφική, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Σαββόπουλο, τη Γιουροβίζιον.