ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΟΧΘΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Στα παιδιά αρέσουν ιδιαίτερα και τα συγκινούν τα παραμύθια - ιστορίες που πλάθει ο ενήλικας (ο γονιός, η γιαγιά και ο παππούς, ο παιδαγωγός καμιά φορά) με υλικό από την ίδια του τη ζωή, από τα δικά του βιώματα, στα οποία προσθέτει απογειώσεις και ταξίδια στο όνειρο, προεκτάσεις αυτών που ήθελε αλλά δεν έγιναν, εικόνες όπου αναμειγνύεται η οικεία πραγματικότητα και η υπέρβασή της. Τέτοια είναι και η ιστορία της Αρχοντίας Καθάριου, γιατί πρόκειται περισσότερο για ιστορία παρά για κλασικού τύπου παραμύθι, όπως το μάθαμε. Η αυθεντικότητα του αισθήματος που εκπέμπει, η απλότητα και η γνησιότητά του, τραβά το παιδί ασυνείδητα μέσα στο αίσθημα ζωής του ενήλικα, το ενώνει με την αφηγήτρια μέσα στον ονειρικό κόσμο της ιστορίας. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη, αυθεντική και ζωντανή επικοινωνία της αφηγήτριας με το παιδί, δίχως να μπερδεύονται οι ρόλοι και οι ιδιότητες. Επικοινωνία καθαρή, απλή, αληθινή, που συγκινεί το παιδί. Κι εδώ βρίσκεται –πέρα από την απόλαυση της αφήγησης- η ιδιαίτερη παιδαγωγική της αξία.

Γιώργος Μπάρμπας