ΤΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΥΡΑΣ

Από παιδί έβλεπα μέσα στη laguna αυτές τις τεράστιες βυθισμένες πέτρες -πότε να τις κρύβει η μπασιά και πότε να αναδύονται με τη ρήχη- με τους γλάρους να κάθονται πάνω τους σε παράταξη, έτοιμοι για εφόρμηση. Ποτέ κανείς δεν μου είπε τι είναι - σημείο άμβλυνσης της συλλογικής μνήμης...

Κάθε φορά που τις έβλεπα με ερέθιζε η σκέψη ότι έχω μπροστά μου τα απομεινάρια του πιο παλιού, μετά το Κάστρο, εγχώριου μνημείου, που μας έχει αφήσει τόσο απτά, τόσο εκτεταμένα και τόσο εκτεθειμένα στην κοινή θέα ίχνη... Πίσω από όλα αυτά, αθέατη αλλά παρούσα, η νοσταλγία επιστροφής στον προνομιακό τόπο και χρόνο της παιδικής σου ελευθερίας - με άλλα λόγια η επίπονη προσπάθεια να επανατοποθετήσεις τον εαυτό σου μέσα στην αιωνιότητα του περιβάλλοντος χώρου και να κολυμπήσεις μέσα στο αέναο ποτάμι της μεγάλης διάρκειας, διαστέλλοντας έτσι μέχρις εσχάτων τα ασήμαντα όρια της ατομικής σου ύπαρξης