Οικονομική επιτήρηση, κοινωνική κρίση, πολιτική υποτέλεια και ιδεολογικές ανακατατάξεις στη σύγχρονη Ελλάδα.
Αν πριν λίγα χρόνια, κάποιος ευφάνταστος είχε τολμήσει να προβλέψει πως θα ερχόταν η στιγμή που κάποια ελληνική κυβέρνηση (και μάλιστα «σοσιαλιστική») θα έπαιρνε τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης που περιλαμβάνονται στο περιβόητο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις παρά το κλίμα της γενικευμένης δυσαρέσκειας (το οποίο εντούτοις κάθε κυβέρνηση, με τον έλεγχο των ΜΜΕ, είναι σε θέση να διαχειριστεί), θα του έλεγαν μάλλον ότι είναι τρελός. Ωστόσο, στις μέρες μας φαίνεται ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα προς το παρόν εκλογικεύονται και θεωρούνται από αρκετούς (και πρώτα από όλα από την ίδια την κυβέρνηση που έχει αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης) ως αναγκαίο κακό. Βέβαια, η πολυπολιτισμική και ενοχοποιημένη νεοελληνική κοινωνία στενάζει και διαμαρτύρεται, αλλά με πολιτισμένο ακόμα τρόπο, είτε στο διαδίκτυο είτε σε συλλογικούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας.
Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή μας δεν είναι πια εκείνη των «λαϊκών ξεσηκωμών» και Τα πολιτικά ήθη και τα πάθη των σημερινών «πολιτών του κόσμου» έχουν, επιφανειακά τουλάχιστον, εκσυγχρονιστεί. Με άλλα λόγια, οι συλλογικές συνειδήσεις μοιάζουν να έχουν «περαιωθεί» από τις εθνικές ευαισθησίες και τις ταξικές αντιθέσεις του ιστορικού παρελθόντος. Ο περισσότερος κόσμος δηλώνει προοδευτικές ή τουλάχιστον «μη συντηρητικές» ευαισθησίες - συνεπώς, δεν αντιστέκεται για να διατηρήσει κάποια «κεκτημένα» κοινωνικής ή πολιτικής φύσης. 'Αλλωστε, τα κεκτημένα που διατηρούνται φαίνονται κάποτε ως αναχρονισμοί ή νοηματοδοτούνται ως εστίες συντεχνιακών προνομίων. Παράλληλα, αρκετοί πολίτες, αναμένοντας κάποιους αδιάφθορους, νέους διαχειριστές καταγγέλλουν με το δίκιο τους τη διαφθορά των πολιτικών. Όλοι οι παραπάνω συνειδησιακοί μετανεωτερισμοί και τα άλλα είδη πολιτικής και πολιτισμικής προικός, που αποκτήθηκαν και καλλιεργήθηκαν κατά τις τελευταίες ιδίως ευρωπαϊκές δεκαετίες, φαίνονται σήμερα, υπό τη σκιά του μνημονίου, εντελώς ανεπαρκή για την επιβίωση του πληθυσμού αυτής της χώρας ως κοινωνίας πολιτικά και συλλογικά συγκροτημένης.
Οικονομική επιτήρηση, κοινωνική κρίση, πολιτική υποτέλεια και ιδεολογικές ανακατατάξεις στη σύγχρονη Ελλάδα.
Αν πριν λίγα χρόνια, κάποιος ευφάνταστος είχε τολμήσει να προβλέψει πως θα ερχόταν η στιγμή που κάποια ελληνική κυβέρνηση (και μάλιστα «σοσιαλιστική») θα έπαιρνε τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης που περιλαμβάνονται στο περιβόητο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις παρά το κλίμα της γενικευμένης δυσαρέσκειας (το οποίο εντούτοις κάθε κυβέρνηση, με τον έλεγχο των ΜΜΕ, είναι σε θέση να διαχειριστεί), θα του έλεγαν μάλλον ότι είναι τρελός. Ωστόσο, στις μέρες μας φαίνεται ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα προς το παρόν εκλογικεύονται και θεωρούνται από αρκετούς (και πρώτα από όλα από την ίδια την κυβέρνηση που έχει αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης) ως αναγκαίο κακό. Βέβαια, η πολυπολιτισμική και ενοχοποιημένη νεοελληνική κοινωνία στενάζει και διαμαρτύρεται, αλλά με πολιτισμένο ακόμα τρόπο, είτε στο διαδίκτυο είτε σε συλλογικούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας.
Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή μας δεν είναι πια εκείνη των «λαϊκών ξεσηκωμών» και Τα πολιτικά ήθη και τα πάθη των σημερινών «πολιτών του κόσμου» έχουν, επιφανειακά τουλάχιστον, εκσυγχρονιστεί. Με άλλα λόγια, οι συλλογικές συνειδήσεις μοιάζουν να έχουν «περαιωθεί» από τις εθνικές ευαισθησίες και τις ταξικές αντιθέσεις του ιστορικού παρελθόντος. Ο περισσότερος κόσμος δηλώνει προοδευτικές ή τουλάχιστον «μη συντηρητικές» ευαισθησίες - συνεπώς, δεν αντιστέκεται για να διατηρήσει κάποια «κεκτημένα» κοινωνικής ή πολιτικής φύσης. 'Αλλωστε, τα κεκτημένα που διατηρούνται φαίνονται κάποτε ως αναχρονισμοί ή νοηματοδοτούνται ως εστίες συντεχνιακών προνομίων. Παράλληλα, αρκετοί πολίτες, αναμένοντας κάποιους αδιάφθορους, νέους διαχειριστές καταγγέλλουν με το δίκιο τους τη διαφθορά των πολιτικών. Όλοι οι παραπάνω συνειδησιακοί μετανεωτερισμοί και τα άλλα είδη πολιτικής και πολιτισμικής προικός, που αποκτήθηκαν και καλλιεργήθηκαν κατά τις τελευταίες ιδίως ευρωπαϊκές δεκαετίες, φαίνονται σήμερα, υπό τη σκιά του μνημονίου, εντελώς ανεπαρκή για την επιβίωση του πληθυσμού αυτής της χώρας ως κοινωνίας πολιτικά και συλλογικά συγκροτημένης.
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣBKS.0954549BKS.0954549ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣΔΟΚΙΜΙΑΚατηγορία: ΔΟΚΙΜΙΑ •ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ στην κατηγορία ΔΟΚΙΜΙΑ ISBN: 978-960-9405-66-9 Συγγραφέας: ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ Εκδοτικός οίκος: ΠΕΔΙΟ Σελίδες: 232 Διαστάσεις: 14Χ21 Ημερομηνία Έκδοσης: Δεκέμβριος 2010 Οικονομική επιτήρηση, κοινωνική κρίση, πολιτική υποτέλεια και ιδεολογικές ανακατατάξεις στη σύγχρονη Ελλάδα. Αν πριν λίγα χρόνια, κάποιος ευφάνταστος είχε τολμήσει να προβλέψει πως θα ερχόταν η στιγμή που κάποια ελληνική κυβέρνηση (και μάλιστα «σοσιαλιστική») θα έπαιρνε τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης που περιλαμβάνονται στο περιβόητο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις παρά το κλίμα της γενικευμένης δυσαρέσκειας (το οποίο εντούτοις κάθε κυβέρνηση, με τον έλεγχο των ΜΜΕ, είναι σε θέση να διαχειριστεί), θα του έλεγαν μάλλον ότι είναι τρελός. Ωστόσο, στις μέρες μας φαίνεται ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα προς το παρόν εκλογικεύονται και θεωρούνται από αρκετούς (και πρώτα από όλα από την ίδια την κυβέρνηση που έχει αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης) ως αναγκαίο κακό. Βέβαια, η πολυπολιτισμική και ενοχοποιημένη νεοελληνική κοινωνία στενάζει και διαμαρτύρεται, αλλά με πολιτισμένο ακόμα τρόπο, είτε στο διαδίκτυο είτε σε συλλογικούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας. Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή μας δεν είναι πια εκείνη των «λαϊκών ξεσηκωμών» και Τα πολιτικά ήθη και τα πάθη των σημερινών «πολιτών του κόσμου» έχουν, επιφανειακά τουλάχιστον, εκσυγχρονιστεί. Με άλλα λόγια, οι συλλογικές συνειδήσεις μοιάζουν να έχουν «περαιωθεί» από τις εθνικές ευαισθησίες και τις ταξικές αντιθέσεις του ιστορικού παρελθόντος. Ο περισσότερος κόσμος δηλώνει προοδευτικές ή τουλάχιστον «μη συντηρητικές» ευαισθησίες - συνεπώς, δεν αντιστέκεται για να διατηρήσει κάποια «κεκτημένα» κοινωνικής ή πολιτικής φύσης. 'Αλλωστε, τα κεκτημένα που διατηρούνται φαίνονται κάποτε ως αναχρονισμοί ή νοηματοδοτούνται ως εστίες συντεχνιακών προνομίων. Παράλληλα, αρκετοί πολίτες, αναμένοντας κάποιους αδιάφθορους, νέους διαχειριστές καταγγέλλουν με το δίκιο τους τη διαφθορά των πολιτικών. Όλοι οι παραπάνω συνειδησιακοί μετανεωτερισμοί και τα άλλα είδη πολιτικής και πολιτισμικής προικός, που αποκτήθηκαν και καλλιεργήθηκαν κατά τις τελευταίες ιδίως ευρωπαϊκές δεκαετίες, φαίνονται σήμερα, υπό τη σκιά του μνημονίου, εντελώς ανεπαρκή για την επιβίωση του πληθυσμού αυτής της χώρας ως κοινωνίας πολιτικά και συλλογικά συγκροτημένης. Τέλος εποχής λοιπόν! Και μετά; ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση