ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ 1824-2024

Ιστορικός δεν είμαι. Ένας ταξιδιώτης του τόπου μου είμαι μέσα στο χρόνο, ένας συλλέκτης οστράκων της σύγχρονης ιστορίας του, που κάποιοι τα έθαψαν βαθιά στο όνομα της προσαρμογής στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Σελίδες ξεχασμένες, παραχωνιασμένες, μισοσβησμένες, σκισμένες, ξαναγραμμένες στο διαβρωτικό πνεύμα της εποχής και με φανατισμό μεσαιωνικής καλογερικής φώτισης. Σελίδες που απονευρώθηκαν κι έγιναν επέτειοι για αξιωματούχους και τιτουλάριους κατάλληλες για φανταχτερές παρελάσεις, δεξιώσεις και τηλεοπτικές υπερπαραγωγές εύπεπτες, φτιαγμένες για ένα σύστημα εξουσίας ευτελές και αναξιόπιστο. Καθώς, όμως, το πείσμα της Ιστορίας είναι μεγάλο και με ιερή προσμονή κρύβει σαν φυλαχτά όσα έθαψαν ξένοι επιδρομείς και ομοεθνείς βάνδαλοι, τίποτα δεν αφήνει να χαθεί για πάντα. Κι όπως τα σμιλεμένα μάρμαρα ξέρουν να μιλούν όσα χτυπήματα κι αν έχουν δεχτεί, όσα κομμάτια κι αν έχουν γίνει, έτσι κι αυτός ο λαός έχει τον τρόπο να κρατά ζωντανές τις ρίζες του στο χώμα, να παίρνει δύναμη από τη γη των προγόνων, να γεννά καινούργια όνειρα και να ξεκινά μια νέα πορεία.

Επαναστάσεις, κινήματα, ξεσηκωμοί, νέες ελπίδες, καινούργια «θέλω», κατακτήσεις που γιατρεύουν πληγές έρχονται να ανατρέψουν καταστολές, στέμματα, εθνοσωτήριες δικτατορίες και να θέσουν στο περιθώριο πανούργους προστάτες και πρόθυμους υπηρέτες τους. Για να ηττηθούν στη συνέχεια και να μένει η αναμονή μιας νέας άνοιξης. Αυτά είναι που πραγματεύεται τούτο εδώ το βιβλίο. Ξεκινά από τη σκοτεινή μέρα της δολοφονίας του Καποδίστρια, περνάει μέσα από τις πιο ωμές επεμβάσεις των «προστατών» της, ξεφυλλίζει τις σελίδες των δανείων με τα οποία την έδεσαν, προχωράει στην εποχή που η πατρίδα μεγάλωσε με τον Βενιζέλο, εξετάζει τους δυο παγκόσμιους πολέμους και τις συμφορές που έφεραν, τον εθνικό διχασμό και τον εμφύλιο πόλεμο. Ακολουθεί η αμερικανοκρατία, η χούντα με την κυπριακή τραγωδία, και η αφήγηση φτάνει στις μέρες των ταπεινωτικών μνημονίων και όσα τις ακολούθησαν. Όμως, το όνειρο δεν σβήνει. Είναι σαν τον αρχαίο κούρο. Θα βρεθεί κι όσο και να έχει χτυπηθεί, πάντα θα λάμπει στο φως για να τρέφει την ελπίδα για το καλύτερο.