ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Τρεις είναι οι βασικοί επιστημονικοί χώροι, με τους οποίους διαλέγεται και στους οποίους προτίθεται να συμβάλει η μελέτη αυτή: ανθρωπολογία, κριτική θεωρία, ελληνικές σπουδές... Η ποιητική που διατυπώνεται εδώ άλλοτε άμεσα (κυρίως στο πρώτο κεφάλαιο) και άλλοτε έμμεσα (στα υπόλοιπα τρία κεφάλαια) δεν αναφέρεται, μόνο στην θεωρία της λογοτεχνίας αλλά και, στην από ανθρωπολογικής σκοπιάς μελέτη δομών και δυναμικών τελετουργικών πράξεων. Αντιστρόφως, η ανθρωπολογική προσέγγιση αυτών των πράξεων που αναπτύσσουμε εδώ μπορεί να διαλευκάνει τους τρόπους με τους οποίους συστήματα τελετουργικής σημειολογίας εγγράφονται ή αφομοιώνονται σε αισθητικούς κώδικες επικοινωνίας. Οι ελληνικές σπουδές εξετάζονται σε συνάφεια με τα άλλα δύο ερευνητικά πεδία εξίσου αμφίδρομα: έμφαση, δηλαδή, δεν δίνεται μόνον στο πώς το θεωρητικό ανθρωπολογικό και συγκριτικό μοντέλο της τελετουργικής ποιητικής που προτείνουμε φωτίζει πλευρές της ελληνικής λογοτεχνίας αλλά και στους τρόπους με τους οποίους η αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ελληνική λογοτεχνία μπορούν να συμβάλουν στην προβληματική και των άλλων δύο ερευνητικών πεδίων (ανθρωπολογία και κριτική θεωρία).

Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο προκρίναμε την εμφανώς τολμηρή διιστορική και διεπιστημονική διερεύνηση της τελετουργικής ποιητικής σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ελληνικής λογοτεχνίας: αρχαϊκή ποίηση, μεσαιωνική μυθιστορία, ελληνικός μοντερνισμός. Οι επιμέρους περιπτώσεις διαφέρουν μεταξύ τους αρκετά ώστε να προσφέρουν συγκριτικό υλικό για τον έλεγχο της θεωρητικής και μεθοδολογικής δυναμικής του προτεινόμενου μοντέλου.
Από το εισαγωγικό σημείωμα των συγγραφέων