ΠΟΡΠΑΓΑΝΔΑ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ 1967-1974

Με τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα δημιουργούνται μεγάλα χάσματα και μίση μεταξύ του πληθυσμού. Η σκιά του αντικομμουνισμού απλώνεται παντού. Το κλίμα που επικρατεί το εκμεταλλεύεται ο ΙΔΕΑ, από τον οποίο ξεπήδησε η κίνηση των απριλιανών αξιωματικών, με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Από την πρώτη στιγμή του πραξικοπήματος, ο ελληνικός λαός υφίσταται έναν πρωτοφανή εμπαιγμό. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 καταλύει την συνταγματική νομιμότητα, επιβάλλει καθεστώς αυθαιρεσίας, επιτρέποντας τις συλλήψεις, τα έκτακτα δικαστήρια ή στρατοδικεία, τη λογοκρισία, την παραβίαση του απορρήτου της αλληλογραφίας, τη διάλυση των εργατικών συνδικάτων και τις κατ' οίκον έρευνες, χωρίς κανένα περιορισμό. Απαγορεύει τις δημόσιες ή ιδιωτικές συναθροίσεις, κηρύσσοντας όλες τις απεργίες παράνομες. Καταργεί την ελευθερία του τύπου και την ελευθερία του λόγου. Καθιερώνει το «χαφιεδισμό» και το φακέλωμα των Ελλήνων πολιτών, με τελική κατάληξη τα βασανιστήρια και τον εκτοπισμό σε ξερονήσια, για όσους δε συμμορφώνονται.

Από την επιβολή του καθεστώτος μέχρι και την πτώση του, πρωτεύοντα ρόλο κατέχει η προπαγάνδα. Για τους δικτάτορες η προπαγάνδα πρέπει να έχει ειδική μορφή, να είναι λαϊκού τύπου, απλή, προσιτή, οικεία, άμεση, ευκολονόητη και έντονα εντυπωσιακή και να απευθύνεται κυρίως στην αμόρφωτη μάζα του λαού. Ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο παπάς, κ.α. επιστρατεύονται για να περάσουν την προπαγάνδα τους στο λαό. Ο κομμουνισμός θεωρείται η αιτία για όλα τα κακά που βρήκαν την Ελλάδα.

Ο στρατός, η αστυνομία, τα Τ.Ε.Α., τα σχολεία και τα ανώτερα και ανώτατα πνευματικά ιδρύματα, οι παρακρατικές οργανώσεις κτλ., είναι οι κύριοι φορείς της προπαγάνδας της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Σ' αυτά προστίθενται η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος, ο κινηματογράφος, κτλ. Τέλος χρησιμοποιεί τη φωτογραφία και τα συνθήματα σχεδόν σε κάθε της εκδήλωση.

Ο λαός υπομένει, σφίγγοντας τα χείλη και αντιστέκεται. Τελικά το καθεστώς των συνταγματαρχών καταρρέει με πρωτοφανείς εθνικές ταπεινώσεις, των οποίων τις συνέπειες πληρώνουμε ακόμα και σήμερα (τραγωδία της Κύπρου).