Ο ΧΡΥΣΟΣ ΘΡΟΝΟΣ

ΗΦΑΙΣΤΟΣ-ΑΡΗΣ

Η αγάπη του Ήφαιστου για τη φωτιά άρχισε κάπως έτσι: Μια νύχτα, βγαίνοντας απ τη θάλασσα στην ακτή, είδε κάτι θεόρατες φλόγες να ξεπηδούν απ τις κορφές των βουνών. Είχε πατήσει το πόδι του στο νησί της Λήμνου που στα πολύ παλιά χρόνια είχε πολλά ηφαίστεια. Ήταν νύχτα και ο Ήφαιστος μαγεύτηκε απ ό, τι έβλεπε. Προχώρησε κοντά στο πιο μεγάλο ηφαίστειο θαυμάζοντάς το σ όλη του την άγρια μεγαλοπρέπεια. Έβλεπε τις φλόγες να ανεβαίνουν στον ουρανό, την πυρωμένη λάβα να κατηφορίζει τις πλαγιές και τότε άρχισε να σκέφτεται. Σκεφτόταν αν θα μπορούσε με τη βοήθεια της φωτιάς να φτιάχνει χρήσιμα κι ωραία πράγματα από μέταλλο.
-Θα προσπαθήσω, είπε αποφασιστικά. Αυτή η λιωμένη λάβα μού δείχνει τον τρόπο. Ίσως να είναι δύσκολο, αλλά θα πετύχω. Και με όρεξη ρίχτηκε στη δουλειά.
Δοκίμασε έτσι, δοκίμασε αλλιώς, κουράστηκε, ίδρωσε, μα στο τέλος πέτυχε αυτό που ήθελε. Έφτιαξε στη Λήμνο ένα εργαστήρι και νάτος τώρα που σφυροκοπά ιδρωμένος το κοκκινισμένο στη φωτιά μέταλλο. Πολλές ώρες δούλευε κάθε μέρα ο θεός. Στην αρχή κουραζόταν πολύ. Σιγά σιγά όμως έβλεπε πως άντεχε. Η δουλειά τον έκανε δυνατό. Απόχτησε φαρδιούς ώμους, μεγάλο και γερό στήθος, μπράτσα δυνατά και γερά σαν ατσαλένια. Κανένας, ούτε θεός ούτε γίγαντας, δεν είχε πιο δυνατά χέρια από τα χέρια του θεού της φωτιάς. Τα πόδια του όμως ήταν πάντα αδύναμα. Δύσκολα κρατούσαν το βαρύ και γερό κορμί του. Ενώ άλλοι θεοί είχαν φτερά στα πόδια τους, αυτός περπατούσε κουτσαίνοντας με τη βοήθεια ενός ραβδιού. Δεν τον ένοιαζε όμως. Αυτός αγαπούσε τη δουλειά του. Γρήγορα έγινε τεχνίτης μοναδικός στον κόσμο που με μαστοριά δούλευε το σίδερο, το χαλκό, το χρυσάφι ή τ ασήμι κι έφτιαχνε πραγματικά έργα τέχνης.