ΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

Η μοναξιά είναι συναίσθημα με εξαιρετικό ερευνητικό ενδιαφέρον, αφού σχετίζεται άμεσα με την κοινωνική και συναισθηματική προσαρμογή των παιδιών και την ψυχική τους υγεία. Ο προβληματισμός και η επιστημονική διερεύνηση της παιδικής μοναξιάς ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του '80, στις χώρες, κυρίως, των Η.Π.Α. και του Ισραήλ. Μέχρι τότε, επικρατούσε η άποψη ότι τα μικρά παιδιά δε βιώνουν μοναξιά.

Έρευνες καταδεικνύουν ότι η πιθανότητα βίωσης μοναξιάς είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες. Ειδικότερα, οι έρευνες αυτές συμπεριέλαβαν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (Margalit & Efrati, 1996), με προβλήματα ακοής (Kluwin, 1999) και όρασης (Evans, 1983), καθώς και με γλωσσικές διαταραχές (Fyjiki & Brinton, 1999: Fyjiki, Brinton & Todd, 1996).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διερεύνηση της μοναξιάς σε παιδιά με ελαφρά νοητική υστέρηση (ε.ν.υ.). Η νοητική απόκλιση των παιδιών αυτών από το μέσο όρο της νοημοσύνης και τα προσωπικά τους ελλείμματα επηρεάζουν τη διαπροσωπική επικοινωνία και την ανάπτυξη κοινωνικού δικτύου, οπότε αυξάνουν και την πιθανότητα ανάπτυξης του βιώματος της μοναξιάς.

Κύριος στόχος αυτής της μελέτης είναι να διευνηθεί η μοναξιά των παιδιών σχολικής ηλικίας με ελαφρά νοητική υστέρηση, στα πλαίσια του σχολείου, της οικογένειας και του ευρύτερου περιβάλλοντος, καθώς και οι παράγοντες που την προξενούν.

Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και γονείς και σε όσους ασχολούνται με τον ευαίσθητο τομέα της Ειδικής Αγωγής. Απαρτίζεται από επτά κεφάλαια, τα οποία εντάσσονται σε δύο μέρη: το πρώτο μέρος αφορά στο θεωρητικό και το δεύτερο στο ερευνητικό.