ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΣΕ ΠΕΤΡΙΝΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ 1966-1974

ΟΙ ΕΞΗΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ μικρές ιστορίες του βιβλίου Μια ηλιαχτίδα σε πέτρινους τοίχους είναι στιγμές μιας συλλογικής ζωής. Καθημερινές, πολιτικές και ανεκδοτολογικές ενίοτε. Μερικές, κυρίως ιστορίες από τη στρατιωτική θητεία, έχουν χαρακτήρα προσωπικό, γιατί εκεί γίνεσαι πολλές φορές ατομικός στόχος και έρχεσαι ενώπιος ενωπίω με το σύστημα. Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι τα γεγονότα εκτυλίσσονται και οι άνθρωποι διασταυρώνονται γύρω από συγκεκριμένους άξονες: την ωμή βία, τις ιδεοληψίες και τα προσωπικά φορτία αξιών που καθένας φέρνει και στον κόσμο της φυλακής και στον στρατό.

Ο κόσμος της στρατιωτικής εξουσίας, που είναι έκφραση και στήριγμα των νικητών του εμφυλίου πολέμου, εμφορείται στην ολότητά του, τόσο στο στράτευμα όσο και στις στρατιωτικές φυλακές, από την ίδια αντικομμουνιστική υστερία, παρά τις κάποιες διαφοροποιήσεις τους στους μηχανισμούς βίας.

Ύστερα είναι ο κόσμος των πολιτικών φυλακών, οι οποίες λειτουργούν επιφανειακά με κάποιες νόμιμες διαδικασίες, που αποκαλύπτουν όμως στο εσωτερικό τους μια πολύ λεπτή και ύπουλη μεταχείριση, αναμφίβολα αρκετά διαφοροποιημένη από το καθεστώς της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου μέχρι το 1963.

Στη συνέχεια υπάρχει ο κόσμος των πολιτικών κρατουμένων, που επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο πρόσωπο αγωνιστή κρατούμενου και, παρά τους αυστηρούς περιορισμούς και τις σκληρές ποινές, να διατηρήσει υψηλά το φρόνημα αντιστεκόμενος απέναντι στη χούντα. Στις φυλακές υπάρχει μια ποικιλία γενεών, συχνά οι νεότεροι υπερτερούν, δεν δίνουν όμως πάντοτε αυτοί το πολιτικό και το προσωπικό τους στίγμα.