ΚΑΙΝ

ΑΒΕΛ (σηκώνεται): Κάιν! Τι πας να κάνεις-,
ΚΑΪΝ: Να συντρίψω χάμω τον άθλιο κόλακα των σύννεφων, τον καπνώδη προάγγελο των ανόητων προσευχών σου - τον βωμό σου, με το αίμα των αμνών και των εριφίων, που ταΐστηκαν με γάλα, για να πνιγούν στο αίμα.
ΑΒΕΛ (του αντιτάσσεται): Δεν θα το κάνεις! - Μην προσθέτεις ασεβή έργα σε ασεβή λόγια! ’σε αυτόν τον βωμό όρθιο - είναι καθαγιασμένος τώρα από την αθάνατη τέρψη του Ιεχωβά, καθώς αποδέχτηκε τα σφάγια.
ΚΑΪΝ: Τη δική του! Τη δική του τέρψη! Ποια ήταν η ύψιστη τέρψη του μέσα στην τσίκνα της καψαλισμένης σάρκας και του καπνισμένου αίματος, ο πόνος των μανάδων που βελάζουν, και που ακόμα θρηνούν για τα νεκρά θρεφτάρια τους; Ή το σκούξιμο των σφαγιασμένων ανίδεων θυμάτων κάτω από το ευσεβέστατο μαχαίρι σου; Κάνε τόπο! Αυτό το αισχρό μνημείο δεν πρέπει να στέκεται στον ήλιο, ως ντροπή της Δημιουργίας!