Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ-Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ-Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Σε αυτό το κλασικό εγχειρίδιο στρατηγικής εξετάζεται κάθε πτυχή της σύγκρουσης - οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική.

Με όπλο τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, η Τέχνη του Πολέμου διδάσκει τους κανόνες -τον Δρόμο- της νίκης.

Και η ιδανική νίκη, σύμφωνα με τον δάσκαλο Σουν Τζου, είναι αυτή που επιτυγχάνεται χωρίς κόπο, χωρίς περιττές απώλειες και, τελικά, χωρίς μάχη. Η νίκη που επιτυγχάνεται χάρη στη διαρκή προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες.

Οι αρχές της Τέχνης του Πολέμου βρίσκουν εφαρμογή σε κάθε είδος σύγκρουσης, από το διαπροσωπικό ως το διεθνές επίπεδο, γι' αυτό και έχει μελετηθεί και μελετάται από πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες, μάνατζερ και επιχειρηματίες.

Η ηθική του έργου ορίζεται από τον ταοϊσμό, δηλαδή από το αίσθημα δικαίου και τον σεβασμό στον αντίπαλο και στους κανόνες.

Η παρούσα μετάφραση παρουσιάζει το κλασικό έργο ακριβώς από την άποψη της ένταξής του στη μεγάλη πνευματική παράδοση του ταοϊσμού, πηγή όχι μόνον της ψυχολογίας αλλά και της επιστήμης και της τεχνολογίας στην Ανατολική Ασία.

Η Τέχνη του Πολέμου είναι ένα από τα αρχαιότερα βιβλία στρατιωτικής στρατηγικής στον κόσμο. Πιθανότατα γράφτηκε ανάμεσα στον 5ο και τον 3ο π.Χ. αιώνα, κατά τη λεγόμενη «Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών» από έναν μυστηριώδη Κινέζο πολεμιστή-φιλόσοφο.

Το έργο διαπνέεται από τις αρχές του ταοϊσμού και αποδεικνύει την επίδραση αυτής της φιλοσοφίας σε όλες τις κινεζικές πολεμικές τέχνες.

Διδάσκει τη γνώση της ψυχολογίας των μαζών και την παράλληλη αυτογνωσία.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ

Σ' αυτό το απολαυστικό μικρό δοκίμιο ο Σοπενχάουερ αναλύει μια σειρά τεχνάσματα που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον να επικρατήσει σε μια αντιπαράθεση ανεξάρτητα από το αν έχει δίκιο ή άδικο και ανεξάρτητα από την ουσία του ζητήματος.

Οι σοφιστείες και οι παραπλανητικές μέθοδοι που ανερυθρίαστα προτείνει ο μεγάλος φιλόσοφος προκαλούν συχνά το χαμόγελο του αναγνώστη. Φτάνοντας όμως στην κατακλείδα του κειμένου, αντιλαμβάνεται κανείς πως ό, τι προηγήθηκε μοιάζει εντέλει περισσότερο με άσκηση ειρωνείας και έχει σκοπό να λειτουργήσει προειδοποιητικά: «Μετά βίας ένας στους εκατό ανθρώπους είναι άξιος να αντιπαρατεθείτε μαζί του. Τους υπόλοιπους αφήστε τους να λένε ό, τι θέλουν - οι πάντες έχουν άλλωστε δικαίωμα στη βλακεία».

Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ

Από τα βιβλία που θα προκαλούν πάντα συζητήσεις και διχογνωμίες, ο Ηγεμόνας του ιταλού διπλωμάτη, ιστορικού, φιλοσόφου -και γνήσιου τέκνου της Αναγέννησης- Νικολό Μακιαβέλι είναι ένα έργο που έχει επηρεάσει και διαμορφώσει όσο ελάχιστα τη δυτική πολιτική σκέψη και επιστήμη. Και παρότι στα λεξικά πλείστων γλωσσών το επίθετο «μακιαβελικός» σημαίνει απερίφραστα «ραδιούργος» και «αδίστακτος», τα στοιχεία που ξεχωρίζουν εδώ, πέρα από τη δεδομένη και διαχρονική «παράβλεψη» της ηθικής στην κούρσα για ισχύ και εξουσία, δεν είναι παρά η καθαρή λογική σκέψη κι ένας αδιαμφισβήτητος προοδευτισμός τόσο στην πολιτική και ιστορική θεώρηση των πραγμάτων (εκκοσμίκευση έναντι των θεοκρατικών αντιλήψεων του Μεσαίωνα) όσο και στα απαιτούμενα μέσα για την επίτευξή της (ηγετικές ικανότητες και ευνοϊκή συγκυρία -occasione- για τη δραστική ανθρώπινη παρέμβαση στη «φυσική τάξη»). Πέρα από τις εξόχως διεισδυτικές ματιές στον τρόπο σκέψης και δράσης των εξουσιαζόντων, ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι ακτινογραφεί τον ίδιο τον άνθρωπο ως πολιτικό ον, με μια εμβρίθεια πολύ λιγότερο «μακιαβελική» απ’ όσο ίσως νομίζουμε.