Η ΝΕΡΑ Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Κάθε πρωί που ξυπνάω, εύχομαι να έρθει η μέρα που δεν θα θυμάμαι πια τη ζωή μου στον δρόμο - τόσο τρομακτική ήταν. Στην αρχή, για μέρες προσπαθούσα να βρω φαγητό, αλλά τα σκουπίδια είχαν απαίσια γεύση? άσε που υπήρχε μεγάλος συνωστισμός-ναι, για τα σκουπίδια!- όχι μόνο από άλλα σκυλάκια και γατάκια, αλλά και από ανθρώπους βρόμικους, ταλαιπωρημένους και γέρους σαν τον... Πρίγκιπα! Όταν κουραζόμουν έψαχνα να βρω μια γωνίτσα για να κοιμηθώ, με την κοιλίτσα μου άδεια. Περπατούσα για ώρες, όπου και να ξάπλωνα κόσμος περνούσε και με κοιτούσε περίεργα, τα λόγια του Πρίγκιπα επαναλαμβάνονταν σαν χαλασμένο cd μέσα στο κεφάλι μου: «Να προσέχεις τους αγνώστους… να προσέχεις τους αγνώστους...» Μάτι δεν έκλεινα! Κάθε μέρα ήμουν και πιο πολύ κουρασμένη -η πείνα θέλει χρόνο για να τη συνηθίσεις, η αϋπνία σε κάνει να μη βλέπεις καθαρά-, έτσι έμενα ακίνητη στο ίδιο σημείο για ώρες, έκανε ζέστη και διψούσα, έκανε κρύο και πεινούσα ...