Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ

H ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου. Εκεί οι συμμαχικοί στόλοι -βρετανικός, ρωσικός και γαλλικός- υπό τις διαταγές του ’γγλου ναυάρχου Έντουαρντ Κόδριγκτον σχεδόν εξάλειψαν τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό.

«Στη ναυμαχία αυτή, που είχε ως αποτέλεσμα την ανεξαρτησία των Ελλήνων, αν δεν δόθηκε εσκεμμένα γι’ αυτό τον σκοπό, οι τελευταίοι συμμετείχαν απλώς ως άτομα και το ίδιο συνέβη με πολλούς άλλους που είτε πήραν μέρος είτε παρευρέθηκαν σαν θεατές: ο αυστριακός στόλος, Ιταλοί, Αμερικανοί, Βαυαροί, Αραβες και άλλοι ....

Η ίδια η ναυμαχία χαρακτηρίστηκε στον Λόγο του Θρόνου, κατά την έναρξη της Βουλής στις 29 Ιανουαρίου 1828, ''αυτό το ατυχές γεγονός'' και ο Ανώτατος 'Αρχοντας θρήνησε που η σύγκρουση αυτή χρειάστηκε να γίνει με τη ναυτική δύναμη ''ενός παλαιού συμμάχου'', δηλαδή του σουλτάνου. Η βρετανική κυβέρνηση με πολύ κόπο κατάφερε να προσποιηθεί ότι η καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο δεν επέφερε καμιά ουσιαστική αλλαγή στο status quo, και την ίδια στάση τήρησαν και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, αν και λιγότερο πειστικά ... Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Τούρκους και τους Έλληνες, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την αποφασιστική σημασία του γεγονότος. Παρότι πέρασε περισσότερο από ένας ακόμα χρόνος για να λήξει ο πόλεμος, και περίπου πέντε χρόνια για να εγκαθιδρυθεί το Βασίλειο της Ελλάδας μ’ έναν νεαρό Βαυαρό μονάρχη στον θρόνο, δεν υπήρχε πια καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου είχε προστεθεί ένα νέο εθνικό κράτος στον χάρτη της Ευρώπης».

Κ. Μ. ΓΟΥΝΤΧΑΟΥΣ