Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΜΟΥ

ΔΙΣΤΟΜΟ

Παρόν υπάρχει μόνο στην ανάμνησή μου. Τίποτε δεν τελειώνει αν δεν το ξεχνάς. Έξω απ’ το σπίτι και κάτω απ’ τη σκάλα, υπάρχει ο καμπινές. Ανεβαίνω με πεταχτά βηματάκια και φτάνω στο μεγάλο πλατύσκαλο. Φουχτώνω με τα μακριά μου δάχτυλα το παλιοκαιρισμένο, μπρούτζινο κρικέλι, της ξύλινης ξώπορτας. Το χτυπάω μα απόκριση καμιά. Ξεμανταλώνω σπρώχνοντας το δεξί θυρόφυλλο κι αυτό ανοίγει με μακρόσυρτο, ανατριχιαστικό τρίξιμο. Μπαίνω στο διάδρομο μακρυνάρι κι όλα μυρίζουν παλιοσύνη. Στο βάθος, φως που βγαίνει τρεμόθαμπο απ’ την μισόκλειστη πόρτα του χειμωνιάτικου κι ανάλαφρος ρυθμός μουσικής απ’ τον παλιό φωνογράφο. Σαν αερικό χορεύει η φωνή του Γούναρη: «Γλυκά μου μάτια... αγαπημένα... μακριά από μένα»...