ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ-ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΣΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς Αρχιτεκτονική Τοπίου, Σχεδιασμός Αστικών Χώρων ή Αρχιτεκτονική Αστικού Τοπίου, ωρίμασε με την ίδια νεανικότητα, πιστεύω, που και πριν από εικοσιπέντε χρόνια ο πρώτος τόμος.
Η συνεχής επανέκδοση εκείνου του βιβλίου, εκπαιδευτικού έως σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι εκατόν ογδόντα περίπου δημοσιεύσεις μου και βιβλία έκτοτε, δεν ξεθώριασαν την ιδέα για τον υπεσχημένο δεύτερο αυτό τόμο.
Τα θέματα που διαπραγματεύεται ήταν νέα και πρωτοεισαγόμενα τότε στην ελληνική βιβλιογραφία.
Παραμένουν νέα, μέσα στην ταχύτατη εξέλιξη που ακολούθησε, τη γενίκευση του ενδιαφέροντος γι’ αυτά, την επιρροή τους στη διαμόρφωση της επικαιρότητας, όχι μόνο στον σχεδιασμό του τοπίου, αλλά και το σύγχρονο αρχιτεκτονικό, αστικό, πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό.
Είναι διερευνήσιμη η ανανέωση του περιεχομένου τόσο στη θεωρητική περί αυτά συζήτηση όσο και στις εφαρμογές, τα έργα ή projets τοπίου που εξαπλώνονται με ρυθμούς κοινωνικής πλέον απαίτησης και υποχρέωσης.
Η ανανέωση δοκιμάζεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου· αντοχή στον χρόνο, εμμονές ή μετεξέλιξη αξιών, αρχών και σχεδιαστικών υποθέσεων που συντηρούν ή συντελούν επιστήμη και τέχνη στην Αρχιτεκτονική Τοπίου.

Από τα "πολιτισμικά τοπία" που σχεδόν όλα τα σχεδιασμένα τοπία έτσι και αλλιώς είναι, όπως σημαίνεται στην εισαγωγή του πρώτου βιβλίου, περνάμε στα "αειφόρα τοπία" στο νέο αυτό βιβλίο.
Τονίζεται έτσι σημειολογικά η παραδοχή της μετεξέλιξης και συνέχειας, της ανανέωσης και επικαιροποίησης, στο βασικό πεδίο αναφοράς· τόσο παλιό όσο και ο άνθρωπός, αυτό δηλαδή της τέχνης του να διαμορφώνει τον χώρο του.
Τα έργα της Αρχιτεκτονικής Τοπίου αντιμετωπίστηκαν ήδη στο πρώτο βιβλίο ως έργα τέχνης που προβάλλουν την απόλαυση του χώρου, όχι ως έκφραση νοσταλγίας του παρελθόντος, αλλά ως πολιτισμικά σχέδια για μια σύγχρονη κοινωνία.
Ως κοινωνικά έργα σύγχρονα αναγνωρίζονται και συνεχίζει, για την Αρχιτεκτονική Τοπίου να είναι σημαντικό ό, τι έκτοτε υποστηρίχθηκε. Ότι πρέπει δηλαδή να κατανοήσουμε τη δυναμική, τις βασικές ιδιαιτερότητες, το πνεύμα του τόπου, για να τον προβάλουμε, να τον αναδείξουμε, να τον αναστρέψουμε, να αποκαταστήσουμε ή να μορφώσουμε τοπία.
Έργα τέχνης και πολιτισμού, κοινωνικά και οικολογικά εν τέλει έργα, τα έργα της αρχιτεκτονικής τοπίου, πρόδρομα τροφοδοτούν τη συζήτηση για τη μορφή και ιδεολογία, τη δημιουργική έκφραση και αειφόρο ενόραση στο σύγχρονο σχεδιασμό του χώρου.
Αλλά και την ιδέα της αστικής ή κάθε είδους περιβαλλοντικής ανθεκτικότητας ή προσαρμοστικότητας, resilience, μια έννοια που συγχρόνως είναι θεωρητικά επιζητούμενη και διαχρονικά υποστηρίζεται στις αρχιτεκτονοτοπιακές πρακτικές και τις μετεξελίξεις τους.