ΑΡΓΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΕΙΠΕ Ο ΒΡΑΔΥΠΟΥΣ

Αργά, σιγά, σιγά, ένας βραδύπους σύρθηκε στο κλαδί ενός δέντρου.
Αργά, σιγά, σιγά, ο βραδύπους έφαγε ένα φύλλο.
Αργά, σιγά, σιγά, αποκοιμήθηκε.
Αργά, σιγά, σιγά, ο βραδύπους ξύπνησε.
Όλη τη μέρα, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο.
Όλη τη νύχτα, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο.
Ακόμα κι όταν έβρεχε, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο.

Γιατί πάντα να βιαζόμαστε; Γρήγορα. Γρήγορα. Γρήγορα. Τρέχουμε απ’ το ένα μέρος στο άλλο. Παίζουμε παιχνίδια στο κομπιούτερ και μετά -φρσστ!- πατάμε το κουμπί για να δούμε τηλεόραση. Και τρώμε κάτι στα αρπαχτά. Όλοι μας λένε να βιαστούμε!

Κάνε γρήγορα! Ο καιρός περνά! Πάτα γκάζι! Και μένει ελάχιστος χρόνος για να δούμε τους φίλους μας, να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξουμε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Κι όμως, κάτι -έστω και λίγο- θα μπορούσαμε να μάθουμε από τον καλοκάγαθο βραδύποδα που σέρνεται σιγά, σιγά κι αργά πάνω σ’ ένα κλαδί, τρώει λίγο, κοιμάται πολύ και ζει μια ήρεμη ζωή.