ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΙΔΕΩΝ

Ο Γιώργος Γκανέλης στην τρίτη του ποιητική συλλογή, βαθιά προβληματισμένος από την προφανή ηθική, κοινωνική κι πολιτική κρίση, κατακλύζεται από την έννοια της ματαιότητας και σχεδόν άπελπις αναζητά όλα εκείνα που μπορούν να ξεπλύνουν την κατακερματισμένη ψυχή, την πληγωμένη μνήμη, τη χρεοκοπημένη συνείδηση των ανθρώπων. Των ανθρώπων ως υποκείμενα-αντικείμενα της Ιστορίας, των ανθρώπων μιας Πατρίδας και μιας Ιδέας που καθημερινά «αυτοκτονεί σ' ένα άθλιο υπόγειο χαράματα με παγωνιά, αφήνοντας τη λάμπα ανοιχτή»... Οι στίχοι του Γκανέλη ψάχνουν με θόρυβο ή αθόρυβα για όλα εκείνα που θα ξεπλύνουν το τρίπτυχο ψυχή-μνήμη-συνείδηση από τις ενοχές, από τα ανεκπλήρωτα όνειρα, από τα ερωτηματικά και τα ψέματα, από την ισοπέδωση και την ερημιά, από το ανέφικτο... Κάθε ποίημα στη Χρεοκοπία Ιδεών μοιάζει με έναν απολογισμό. Έναν απολογισμό, που όπως παρατηρεί ο ποιητής, σταμάτησε «λόγω κακής ορατότητας», έναν απολογισμό «μονομερή, χωρίς αντίβαρο»..