ΧΑΡΡΑΓΚΑ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥΣ

Ήταν νύχτα. Μια σκοτεινή νύχτα με ελαφριά ομίχλη. Κρυμμένοι πίσω από έναν βράχο, ακούγαμε τον ήχο από τα κύματα και τον αέρα. Ο Μοράντ είχε πει ότι αυτή την εποχή η θάλασσα ήταν ήρεμη. Τον είχαμε πιστέψει. Ήμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε οτιδήποτε, φθάνει να καταφέρναμε να φύγουμε. Όσο πιο μακριά ήταν δυνατό. Για πάντα.

Μια σκοτεινή σκιά υψωνόταν κοντά στη βάρκα. Ήταν ο διακινητής που θα βοηθούσε στη διαφυγή. Δεν γνωρίζαμε το όνομά του. Τον φωνάζαμε «Αφεντικό» με έναν σεβασμό γεμάτο φόβο, όπως θα αποκαλούσαμε έναν δάσκαλο που κραδαίνει τη βέργα, έναν ύποπτο χωροφύλακα με σκληρό βλέμμα, έναν μάγο που μπορεί να σου ρίχνει ευχές ή κατάρες, κάθε άνθρωπο που βαστάει το μέλλον σου στα χέρια του.

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που προέρχονται από διάφορα μέρη της Αφρικής έχουν συγκεντρωθεί στην Ταγγέρη και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να μπαρκάρουν μ έναν διακινητή και να διασχίσουν τη θάλασσα για το Γιβραλτάρ : ο Αζούζ, ο αφηγητής, και ο ξάδερφός του ο Ρεντά απ το Μαρακές, η Νουαρά, μια νέα γυναίκα με το μωρό της, ένας Αλγερινός που έχει σωθεί από μια σφαγή, ο Γιουσέφ και δύο άντρες απ το Μάλι. Όλοι ενωμένοι από την επίμονη δύναμη της ίδιας αναζήτησης : Να αποσπάσουν από τη μοίρα τους μια καινούργια ζωή, μια δεύτερη ευκαιρία.

Η αναμονή τους είναι σημαδεμένη με μνήμες απ το παρελθόν, με διηγήσεις από βιώματα, πορτραίτα και παθητικές φιγούρες : Ο Μοράντ έχει ζήσει πολύ καιρό στη Γαλλία και είναι περήφανος για τον τίτλο του «ο Απελαθείς της Ευρώπης». Η νέα γυναίκα θέλει να συναντήσει τον άντρα της που δουλεύει στη Γαλλία και δεν δίνει πια σημεία ζωής. Ο Αζούζ έχει λάβει κλασική παιδεία χάρη στις καλόγριες, αλλά ο θάνατος εκείνης που τον προστάτευε τσάκισε την ορμή του· όσο για τον ξάδερφό του τον Ρεντά, αυτός κατόρθωσε να ξεφύγει από μια συντεχνία των ζητιάνων που τον είχε στρατολογήσει.

Τρέμοντας από το κρύο και το φόβο, όλοι περιμένουν το σημάδι της αναχώρησης και προσπαθούν να εξηγήσουν τα φώτα που λάμπουν στον ορίζοντα : Δείχνουν τη γη της επαγγελίας ή μήπως είναι κάποια παγίδα ;