ΧΑΡΜΑΤΑΝ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

«Το ταξίδι προς ένα ορίζοντα που συνεχώς απομακρύνεται, η διαρκής κίνηση με την καρδιά μου σφιγμένη από αγωνία γι' αυτό που θα συναντήσουμε παρακάτω, όμως ήξερα καλά ότι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος που θα μπορούσα να ζήσω.»

Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή την τρομακτική φήμη που υπήρχε για τους Τουαρέγκ. Επί αιώνες αποτελούσαν μάστιγα για τη Σαχάρα, αποσπώντας λεφτά προστασίας από τα καραβάνια. Όμως για εκείνη τα μαύρα μάτια τους γυάλιζαν από χαρά και τρυφερότητα μέσα από το άνοιγμα των σαρικιών τους. Ήταν άνθρωποι με ζεστασιά και χάρη, άνθρωποι υπερήφανοι, ελεύθεροι, ανεξάρτητοι. Μέσα σε μια στιγμή ερωτεύτηκε όλη αυτή τη μοναδική κουλτούρα.

Κοντά τους έμαθε να μην κάνει ερωτήσεις, να ψάχνει πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων, να κάνει υπομονή. Ανάμεσά τους βρήκε τον έρωτα της ζωής της. Όμως όταν ο Αμοντί έλειπε, εκείνη μετρούσε τις μέρες που έφευγαν σ' ένα ημερολόγιο, ενώ εκείνος θα περίμενε το επόμενο φεγγάρι ή την επόμενη εποχή.

Ήταν ανόητο να ρωτά πότε θα γυρίσει ή πόσο μακριά ήταν. Δεν είχαν την ίδια αίσθηση για το χρόνο, δε μοιράζονταν την ίδια απεγνωσμένη ανάγκη να είναι μαζί και τότε αισθανόταν ότι απείχε ένα εκατομμύριο μίλια μακριά απ’ τον κόσμο του.

Κι ενώ ο Χαρματάν χόρευε γύρω τους, λίγο πριν η σκόνη του καθίσει, λίγο πριν έρθει ο χειμώνας, τα γεγονότα θα τους προλάβουν. Οι δυτικές εφημερίδες δεν έγραψαν πολλά. Όμως εκείνη ήταν εκεί.