ΤΡΙΑ ΑΛΦΑ ΜΙΑ ΗΤΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΩΜΕΓΑ

Σε αυτόν τον ευσύνοπτο τόμο ο Κωνσταντίνος Μπούρας καταθέτει προς γνώσιν και επίγνωσιν, 375 ποιήματα, το ποιητικό απάνθισμα τριάντα ετών σιωπηλής ζωής (τριάντα βιβλία, μέχρι τώρα).

Ποιητικό μυθιστόρημα, δίκην ποιητικού ημερολογίου, η ελληνολατρική κι ανθρωποκεντρική περιπέτεια του Κωνσταντίνου Μπούρα συνεχίζεται ισοβίως, ως φαίνεται.

Η αφηγηματικότητα των δραματικών μονολόγων που συγγράφει, συνθέτει και φιλοτεχνεί, μετά κόπου και βασάνου ο εμβριθής πολυγραφότατος ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας, προσδίδει ένα πρόσθετο πεζογραφικό στοιχείο στο έργο του (είτε είναι ποιητικό είτε δοκιμιακό είτε θεατρικό) δημιουργώντας ένα λογοτεχνικό υβρίδιο, το οποίο σε συνδυασμό με την αναγεννησιακή ιδιοσυγκρασία και την παν-επιστημονική, ολιστική έρευνα για την αναζήτηση της Αλήθειας, προκειμένου να επιτευχθεί το πολυπόθητο "γνώθι σαυτόν", εκ των ουκ άνευ της αληθούς Ελευθερίας, δημιουργούν ένα απολύτως διακριτό κι αναγνωρίσιμο μυθοπλαστικό σύμπαν, όπου η επεξεργασμένη ιδιόλεκτος, η οποία περιλαμβάνει λόγια και δημοτικά, λαϊκά στοιχεία, ακόμα και χωριάτικα ή αντλεί στοιχεία από την αργκό ομάδων του λεγομένου Περιθωρίου, συμβάλλει τα μάλα στην πρωτοτυπία της ποιητικής του Κωνσταντίνου Μπούρα, τόσον από θεματικής όσο κι από ρυθμολογικής-αισθητικής πλευράς.

Στο επίπεδο της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ειδικά, τα χρόνια της Κρίσης ήταν και είναι για την Ελλάδα εφαλτήριο εξελίξεως σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, πολιτισμικό, κοινωνικό. Η Αλληλεγγύη κι η αναζήτηση του Ουσιώδους απεμάκρυναν νεο-πλουτίστικες πρακτικές και ουτοπικές ευδαιμονίες. Αναγκαστήκαμε να δούμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Κατόπιν άρχισαν οι αναγκαίες επισκευές, αναστηλώσεις, κατεδαφίσεις. Όπως μετά από τα χτυπήματα του Εγκέλαδου, τίποτα σαθρό δεν μένει όρθιο. Κι από τα τραυματισμένα κτήρια, όσα ατενίζουν ακόμα περήφανα τον ουρανό θα προτιμούσαμε να είχαν κι εκείνα σωριαστεί στη λάσπη. Υπάρχουν βέβαια και δημιουργήματα παντός καιρού, αξίες διαχρονικές και κείμενα αιώνια. Σε αυτή τη συγχρονία της γοργής αλλαγής, όπου το ποτάμι του Ηράκλειτου πήρε κι εσήκωσε ξερριζωμένα δέντρα, κουφάρια αυτοκτονημένων, άτυχα ζωάκια και μαδημένα πέταλα παπαρούνας, είναι άθλος η ισορροπία επί του αφρού των κυμάτων. Ο διασωθείς δεν μετανιώνει που επιβίωσε, πενθεί όμως τους χαμένους φίλους, οικείους, συγγενείς. Οι περισσότεροι πέθαναν από τον Φόβο τους, εις αναζήτησιν μιας πάλαι ποτέ ευδαιμονίας. Οι συμβιβασμένοι προσαρμόστηκαν στη λαίλαπα των εποχών. Η πανούκλα είναι μία δύναμη ανεξέλεγκτη κι εκεί εκτιμάς περισσότερο μια καλή κουβέντα, ένα χέρι βοήθειας, μια ανάσα, ένα βλέμμα φιλικό. Κι ο Έρωτας; Τρυφερή αγκαλιά, καταφύγιο ναυαγισμένων πόθων. Αυτοσυγκράτηση και ειρωνεία, λαγνεία πασπαλισμένη με την αγωνία να μην φύγεις. Φοβόμαστε κυρίως τον εαυτό μας και την αστάθεια του Καιρού. Αγαπάμε. Μάθαμε. Επιτέλους. Μήπως αυτό δεν είναι το κέρδος; Κι όχι μόνον.