ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Οι ακόμη ζωντανοί είμαστε μια αισχρή όσο και αυθάδης μειοψηφία εμπρός στην απέραντη δημοκρατία των νεκρών. Εκεί όπου το ποτάμι του χρόνου σταμάτησε κι έγινε μια απέραντη παγωμένη λίμνη χωρίς όχθη. Oι ακόμη ζωντανοί παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Kι είναι τότε που η Ιστορία γελάει χωρίς χαμόγελο και κοιτάζει τις πόζες μας με οίκτο. Έπειτα ετοιμάζεται να γράψει το opus magnum της, την «Ελεγεία στη Γελοιότητα». Ίσως κάποτε κάποιος εξ ημών να πρέπει να γράψει μια «Σύντομη ιστορία του μέλλοντος» με οδηγίες χρήσεως για τους ακόμη ζωντανούς. Kαι γι’ αυτούς που δεν έχουν έρθει ακόμη...

Γεννιόμαστε κουβαλώντας το θάνατό μας. Τίποτε μακάβριο σ’ αυτό. Mεγαλώνει μαζί μας σιωπηλός, σαν άγγελος προστάτης, και μόλις ενηλικιωθούμε αρχίζει το έργο του μεθοδικά. Εργάζεται άοκνα στους πνεύμονες, στα οστά, στις αρτηρίες, φτιάχνοντας τη φωλιά του σαν χελιδόνι μιας ανάποδης άνοιξης. Τα σπλάχνα μας σιγά σιγά γίνονται το σπίτι του. Εκεί κλωσσάει τ' αυγά του με αγάπη και περιμένει την εκκόλαψη. Το πουλί-θάνατος γεννιέται πάντα πρόωρα, όπως κι εμείς άλλωστε, κι έρχεται ανεπιθύμητο. Όσο κι αν το ξορκίζουν οι άνθρωποι γράφοντας παραμύθια ή φτιάχνοντας τις εικόνες του... Γεννιόμαστε, λοιπόν, με το θάνατό μας και πεθαίνουμε μέσα στη λάμψη της αναγέννησής του. Σαν να τιμωρούμε έτσι τους θεούς για την αθανασία που μας στέρησαν. Σαν να ευχαριστούμε το θάνατο που, μηδενίζοντάς μας και ταξιδεύοντάς μας πάλι στο άπειρο, στο τίποτε, δίνει τετελεσμένο νόημα στην ως τώρα ζωή μας.