ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΙΤΙΑΚΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ - ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΛΙΒΥΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Με μακροϊστορικούς όρους, βρισκόμαστε μόλις έναν αιώνα μετά τις μείζονες ανακατατάξεις στη Βόρειο Αφρική και στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, οι οποίες σήμαναν την τελική φάση της οριστικής καταρρεύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εντούτοις, τα διακυβεύματα παραμένουν ίδια, η σημασία της εν λόγω γεωγραφικής ζώνης έχει καταστεί έτι μεγαλύτερη και η Τουρκία έχει ενσωματώσει στο σύστημα λήψεως αποφάσεων το νεοοθωμανικό διατακτικό της αποκτήσεως ηγεμονικής θέσεως επί του προκειμένου γεωγραφικού συμπλόκου. Κατά συνέπεια, η νεοοθωμανική κατεύθυνση της τουρκικής γεωστρατηγικής έχει ταυτιστεί αρρήκτως με τη λιβυκή κρίση, ενώ και η ίδια η κατανομή ισχύος εντός του συμπλόκου έχει συνεισφέρει στον επαναπροσδιορισμό των τουρκικών γεωστρατηγικών εκτιμήσεων και των αντιστοίχων στοχεύσεων. Η εν λόγω νεοοθωμανική κατεύθυνση έχει εμπεδωθεί μέσω μιας μακράς διαδικασίας ζυμώσεων στο επίπεδο των πολιτισμικών και κοινωνικών διαμορφώσεων εντός της Τουρκίας, οι οποίες στηρίζουν, νοηματοδοτούν και νομιμοποιούν τις γεωστρατηγικές αποφάσεις στο διεθνές επίπεδο.

...Υπό παρόμοιο πρίσμα, τα νεοοθωμανικά προτάγματα μετατρέπονται από ρητορικά και ιδεολογικά αφηγήματα σε υλοποιήσιμη γεωστρατηγική ως προς τη στρατηγικώς εκμηδενισμένη Συρία, το στρατηγικά εξουθενωμένο Ιράκ, τις κοσμοθεωρητικώς απονευρωμένες Αλβανία και Βοσνία, τη γραφειοκρατικώς έξωθεν εξαρτημένη Βουλγαρία, την -υπό εδραία παρουσία των Αδελφών Μουσουλμάνων- Τυνησία, την αντικειμενικώς ανίσχυρη Κύπρο και την οικονομικώς αποδυναμωμένη Ελλάδα. Το αυτό επιχειρήθηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου του Μοχάμεντ Μόρσι έως τη μεταστροφή των δεδομένων το 2013. Προφανώς τα ως άνω συνιστούν τα προϊόντα των τουρκικών εκτιμήσεων, οι οποίες αγγίζουν τα όρια των ευσεβών πόθων εξαιτίας ακριβώς του νεοοθωμανικού υποβάθρου σκέψεως και προτεραιοποιήσεων. Αναμφιβόλως, ο εσωτερικός κατακερματισμός της Λιβύης αποτελεί ένα ακόμη ιστορικό επεισόδιο πρακτικής εφαρμογής των νεοοθωμανικών στοχεύσεων υπό το φάσμα διαπιστωμένης ενδοσυστημικής ανακατανομής ισχύος εκλαμβανόμενης ως "παράθυρο ευκαιρίας" από την Τουρκία.