ΤΩΝ ΛΥΓΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

Κάπως ίσως παράταιρα και παράλογα, η παραλογή Των Λυγερών και του Χάρου γεννήθηκε πρώτα ως χορός κι έπειτα ως κείμενο. Πρώτα ως στροβιλισμός κι έπειτα ως στίχος. Πρώτα χόρεψα τον δεκαπεντασύλλαβο κι έπειτα μέτρησα τον ιάμβό του. Πρώτα είδα τους ήρωες της ιστορίας να περιφέρονται στο αρχιτεκτονικό τοπίο κι έπειτα τους έγραψα να χάνονται στη λίμπο. Και κάπως έτσι, θαρρώ, είναι πια περιττό το κινητήριο ερώτημα που διείπε απαρχής την έρευνά μου. Το αν δηλαδή «χορεύοντ οι παραλογές». Χορεύονται. Και γράφονται και τραγουδιούνται ...

Αυτά γράφει ο Παύλος Σημάτης ο οποίος τολμάει,
τηρώντας όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,
να στήσει μια παραλογή, χορευτική…
μια παραλογή του 21ου αιώνα για τον Χάρο και τις Λυγερές,
μια αφηγηματική μυθιστορία
με κεραυνοβόλο έρωτα και περιπέτειες αλαζονείας,
με υπερφυσικά στοιχεία και έμμετρο λυρισμό.