ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

«Το έργο του Λόνγκλεϋ έχει για τους Έλληνες αναγνώστες ένα ειδικό ενδιαφέρον, αφού η ραχοκοκαλιά πολλών ποιημάτων του είναι η Οδύσσεια. Βέβαια και ένας άλλος ιρλανδός συγγραφέας, ο James Joyce, ανέτρεξε στην Οδύσσεια για να οικοδομήσει το δικό του συγγραφικό αρχιτεκτόνημα, αλλά το δικό του εγχείρημα, όπως γνωρίζουμε, ήταν εντελώς διαφορετικό και άλλης τάξεως.

Πολλά από τα ποιήματα του Λόνγκλεϋ που επέλεξα να αποδώσω στα ελληνικά είναι ελεύθερες μεταφράσεις από το αρχαίο πρωτότυπο, που ο ποιητής παράλλαξε ώστε να αποτυπώνουν τις δικές του ποιητικές αναζητήσεις. Όπως σημειώνει ο κριτικός John Bailey, «μοιάζουν με σειρά από οδόσημα που εισάγουν στα βασικά θέματα της ποίησής του -τη βία, τις οικογενειακές σχέσεις, τη φιλία, την αφοσίωση σε αγαπημένα πρόσωπα, τη φθορά και την απώλεια». 'Αλλωστε, έχει πολλές φορές επισημανθεί από αγγλόφωνους ποιητές και ομηριστές ότι ο Λόνγκλεϋ είναι εξαιρετικός αναγνώστης του ομήρου, κι αυτό φαίνεται καθαρά στο έργο του. Ελέγχει και κατανοεί την πολυσημία του ομηρικού στίχου και ακούει δημιουργικά τον εσωτερικό του ρυθμό. Αλλά τα «ομηρικά» του ποιήματα είναι πέρα από κάθε αμφιβολία απολύτως δικά του. Εργάζεται όπως ταιριάζει σ' έναν ποιητή/μεταφραστή (ας θυμηθούμε τον «Σέξτο Προπέρτιο» του Pound ή τις «Οβιδιακές μεταμορφώσεις» του Ted Hughes) και γι' αυτό ακριβώς αντλεί σταθερά από τα αποθέματα της προσωπικής του εμπειρίας. Τα ομηρικά τοπία της Τροίας συγχωνεύονται με αυτά της Ιρλανδίας και η σφαγή των μνηστήρων λαμβάνει χώρα σ' έναν πολυσύχναστο δρόμο του Μπέλφαστ».

Από την εισαγωγή του Χάρη Βλαβιανού