ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ

Ανθρωποι μόνοι... Ανθρωποι που μοιράστηκαν μια ζωή αλλά δεν τη μοιράστηκαν. Που περπάτησαν σε παράλληλους δρόμους και δεν συναντήθηκαν ποτέ. Μόνο άπλωναν κάθε τόσο το χέρι για να φτάσουν ο ένας τον άλλο αλλά δεν τα κατάφεραν. Ίσως γιατί δεν κοιτάζονταν. Ίσως γιατί δεν αναγνώριζαν τα χέρια τους. Έβλεπαν μόνο ευθεία. Και όπως πορεύτηκαν στη ζωή, έτσι πορεύονται και στον θάνατο. Μόνοι... Λίγοι ήταν αυτοί που τα κατάφεραν. Που έστρεψαν το κεφάλι, κοιτάχτηκαν στα μάτια και άπλωσαν τα χέρια. Χέρια που έφτασαν στα μύχια της ψυχής τους. Που έκαναν τους παράλληλους δρόμους έναν και βάδισαν μαζί. Βάδισαν μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Έτσι τους είχαν πει κι έτσι έγινε. Ψυχές που ενωθήκαν μα ξανάγιναν μονάδες. Ψυχές που ευθυγραμμίστηκαν αλλά επέστρεψαν στη μοναξιά. Μέχρι που της χώρισε ο θάνατος. Μέχρι που ο δρόμος τους έγινε χωράφι...