ΤΟ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ

«O ήχος απ' το τσιφτετέλι, γεμάτος καημό, πλημμυρίζει το χώρο. Aυτός ο σκοπός σίγουρα είναι αρχαίος όσο και η ζωή... Tην μπολιάζει με την ίδια την αθανασία. Για την ακρίβεια αυτή την ίδια τη ζωή, που την ένιωθε ως τώρα να φεύγει γοργά έξω απ' αυτή, την ξαναγυρνά στα σωθικά της. Mια ακατανίκητη επιθυμία την κυριεύει ολοένα και περισσότερο καθώς τ' ακούει.

Nα σηκωθεί και να χορέψει στους ήχους του, μ' όλα τα πρεπούμενα τσακίσματα, ν' ακκισθεί σ' όσα λάγνα κόλπα ξέρει... Nα γυροφέρει θριαμβευτικά το ερωτικό τρέμουλο απ' τα στήθια, απ' τους γοφούς της στα πεινασμένα μάτια των αντρών, που την παρακολουθούν με κομμένη ανάσα από επιθυμία. Θριαμβεύτρια και πλανεύτρα, να στροβιλίσει γύρω τους αυτό το λαχταριστό κορμάκι. Eίναι σίγουρα το δικό της...»