«...Ήταν πολύ αργότερα, που μια παράδοξη αράδα σ ένα βιβλίο μ έβαλε σε σκέψεις λύνοντάς μου την απορία για εκείνη τη βουβή μου συμπαράσταση. "Η θλίψη", έλεγε το βιβλίο, "δεν ζητά παρά τη θλίψη για να στηριχτεί". Αθέλητά μου θυμήθηκα, πώς τότες, στα χρόνια του κυρ'-Αντρέα, αν και αλόλωτο παιδάκι, ήμουν κι εγώ εξ ίσου θλιμμένος μ αυτόν και συνεχώς γεμάτος μ' ένα βουβό παράπονο -παράπονο, όχι παιδική γκρίνια- για σοβαρούς μάλιστα λόγους, θολούς ωστόσο ακόμη και ακαθόριστους μες στο μυαλουδάκι μου. Η άβυσσο του τίποτε, που γεφυρώνεται μόνο με τη συμπόνια και την τρυφερότη, όπως δείχνει η ζωή, έχασκε κάτω απ τα πόδια μου περιπαίζοντάς με χωρίς να τη βλέπω ακόμη... Συλλογίζομαι τώρα, ότι αν εζούσε σήμερα, στον αιώνα της κατάθλιψης ο κυρ-Αντρέας, μπορεί και να ταν διαφορετική η μοίρα της απελπισμένης απελπισίας του. Ευτυχώς, φαίνεται πως την κουβαλούσε μόνο το απομεσήμερο της Κυριακής, αλλά με πάθος. Τις άλλες μέρες της εβδομάδας με το να και με τ άλλο στον αγώνα για τον επιούσιο, πού καιρός για τέτοια; Σήμερα, παρόμοιες απογνώσεις και διαψεύσεις αποξενώνουν τον καταθλιμμένο άνθρωπο από τους χυμούς της ζωής και τον κάνουν να παίρνει απονενοημένες αποφάσεις τη δύσκολη ώρα. Τότες, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Εκείνο που έσωζε, θαρρώ, τον κυρ-Αντρέα ήταν η χωμάτινη φύση του, η αγάπη κι η αφοσίωσή του στο χώμα της γης και στα ζωντανά του...»
«...Ήταν πολύ αργότερα, που μια παράδοξη αράδα σ ένα βιβλίο μ έβαλε σε σκέψεις λύνοντάς μου την απορία για εκείνη τη βουβή μου συμπαράσταση. "Η θλίψη", έλεγε το βιβλίο, "δεν ζητά παρά τη θλίψη για να στηριχτεί". Αθέλητά μου θυμήθηκα, πώς τότες, στα χρόνια του κυρ'-Αντρέα, αν και αλόλωτο παιδάκι, ήμουν κι εγώ εξ ίσου θλιμμένος μ αυτόν και συνεχώς γεμάτος μ' ένα βουβό παράπονο -παράπονο, όχι παιδική γκρίνια- για σοβαρούς μάλιστα λόγους, θολούς ωστόσο ακόμη και ακαθόριστους μες στο μυαλουδάκι μου. Η άβυσσο του τίποτε, που γεφυρώνεται μόνο με τη συμπόνια και την τρυφερότη, όπως δείχνει η ζωή, έχασκε κάτω απ τα πόδια μου περιπαίζοντάς με χωρίς να τη βλέπω ακόμη... Συλλογίζομαι τώρα, ότι αν εζούσε σήμερα, στον αιώνα της κατάθλιψης ο κυρ-Αντρέας, μπορεί και να ταν διαφορετική η μοίρα της απελπισμένης απελπισίας του. Ευτυχώς, φαίνεται πως την κουβαλούσε μόνο το απομεσήμερο της Κυριακής, αλλά με πάθος. Τις άλλες μέρες της εβδομάδας με το να και με τ άλλο στον αγώνα για τον επιούσιο, πού καιρός για τέτοια; Σήμερα, παρόμοιες απογνώσεις και διαψεύσεις αποξενώνουν τον καταθλιμμένο άνθρωπο από τους χυμούς της ζωής και τον κάνουν να παίρνει απονενοημένες αποφάσεις τη δύσκολη ώρα. Τότες, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Εκείνο που έσωζε, θαρρώ, τον κυρ-Αντρέα ήταν η χωμάτινη φύση του, η αγάπη κι η αφοσίωσή του στο χώμα της γης και στα ζωντανά του...»
ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥBKS.0354352BKS.0354352ΚΟΥΣΑΘΑΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣΚΟΥΣΑΘΑΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΚατηγορία: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ •ΚΟΥΣΑΘΑΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ στην κατηγορία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ISBN: 978-960-518-474-2 Συγγραφέας: ΚΟΥΣΑΘΑΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Εκδοτικός οίκος: ΙΝΔΙΚΤΟΣ Σελίδες: 160 Διαστάσεις: 12Χ20, 5 Ημερομηνία Έκδοσης: Μάιος 2020 «...Ήταν πολύ αργότερα, που μια παράδοξη αράδα σ ένα βιβλίο μ έβαλε σε σκέψεις λύνοντάς μου την απορία για εκείνη τη βουβή μου συμπαράσταση. "Η θλίψη", έλεγε το βιβλίο, "δεν ζητά παρά τη θλίψη για να στηριχτεί". Αθέλητά μου θυμήθηκα, πώς τότες, στα χρόνια του κυρ'-Αντρέα, αν και αλόλωτο παιδάκι, ήμουν κι εγώ εξ ίσου θλιμμένος μ αυτόν και συνεχώς γεμάτος μ' ένα βουβό παράπονο -παράπονο, όχι παιδική γκρίνια- για σοβαρούς μάλιστα λόγους, θολούς ωστόσο ακόμη και ακαθόριστους μες στο μυαλουδάκι μου. Η άβυσσο του τίποτε, που γεφυρώνεται μόνο με τη συμπόνια και την τρυφερότη, όπως δείχνει η ζωή, έχασκε κάτω απ τα πόδια μου περιπαίζοντάς με χωρίς να τη βλέπω ακόμη... Συλλογίζομαι τώρα, ότι αν εζούσε σήμερα, στον αιώνα της κατάθλιψης ο κυρ-Αντρέας, μπορεί και να ταν διαφορετική η μοίρα της απελπισμένης απελπισίας του. Ευτυχώς, φαίνεται πως την κουβαλούσε μόνο το απομεσήμερο της Κυριακής, αλλά με πάθος. Τις άλλες μέρες της εβδομάδας με το να και με τ άλλο στον αγώνα για τον επιούσιο, πού καιρός για τέτοια; Σήμερα, παρόμοιες απογνώσεις και διαψεύσεις αποξενώνουν τον καταθλιμμένο άνθρωπο από τους χυμούς της ζωής και τον κάνουν να παίρνει απονενοημένες αποφάσεις τη δύσκολη ώρα. Τότες, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Εκείνο που έσωζε, θαρρώ, τον κυρ-Αντρέα ήταν η χωμάτινη φύση του, η αγάπη κι η αφοσίωσή του στο χώμα της γης και στα ζωντανά του...» ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση