ΤΟ ΠΡΑΟΝ ΠΑΡΟΝ

Μικρά πεζά κείμενα από ένα "σωματάριο", σημειώσεις σε ποιητικό λόγο για το σώμα που γράφει και εγγράφεται, καθώς περιπλανιέται στα πέριξ της Πατησίων, της rue Scheigheauser ή μιας παλιάς λουτρόπολης, ακολουθώντας τον μίτο της μνήμης στους δρόμους και τις πόλεις, στις πλατείες και τα σινεμά. Στιγμιότυπα και θραύσματα του βίου, σαν προσευχή για ένα πράον παρόν, που απλώνεται μέσα μας, γιατί μόνον εκεί μπορεί να υπάρξει.

...ξύπνησα αχάραγα, δεν ήθελα ν' ανάψω φως, σηκώθηκα, έβαλα για καφέ κι άνοιξα το ραδιόφωνο, μια χορωδία έψαλλε τον Εθνικό Ύμνο, ασυναίσθητα όρθωσα το κορμί μου, στάθηκα προσοχή και προσευχήθηκα μπροστά σ' ένα λόφο με χρυσοπράσινα μήλα που άστραφταν έξω στη μαύρη νύχτα, κωδωνοκρουσίες ακούστηκαν μαζί και τ' άλογο του Θοδωράκη να φρουμάζει στην Πιάνα, ρίγησα από συγκίνηση ανεμίζοντας το σημαιάκι μου, ενώ μες στην παλιά κουζίνα της, η γιαγιά μου ζυμώνει στην πήλινη λεκάνη τούς κουραμπιέδες, να κεράσει στον γάμο της μάνας μου...