ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

Η ΑΔΥΝΑΤΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Το «Κόκκινο Ξενοδοχείο» είναι μια στάση σ' ένα ανάποδο ταξίδι. Μια απόπειρα καταβύθισης στους μαιάνδρους της παιδικής ηλικίας. Χωρίς κανένα χάρτη που να μπορεί να βοηθήσει.

Ένα κορίτσι που πια έχει πολύ μεγαλώσει, επιχειρεί να γράψει για το τότε. Θα θυμηθεί; Θα πει; Θα επινοήσει.
Αυτή η απόπειρα καταβύθισης είναι ταυτόχρονα και μια προσπάθεια ανίχνευσης αυτού που είναι σήμερα. Δεν είναι εύκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Η αλήθεια δεν είναι μία αλλά πολλές. Στιγμές στιγμές διάδρομοι φωτίζονται σαν από κάποιο μαγικό φως, πόρτες μισανοίγουν, ακούγεται άξαφνα ένα άγνωστο τραγούδι και μετά, πάλι τίποτα. Η απόσταση την καταπίνει.

Μαζί της η Φωνή, ο Ψίθυρος, οι Ωτοβλεψίες, τα Ομοιώματα και άλλα πολλά πρόσωπα και σκιές συνθέτουν μια πλασματική πραγματικότητα περίπου όπως αυτή των ονείρων. Και μας μιλούν γι' αυτά που πάντα όλοι μας μιλάμε, ακόμα κι όταν δεν αναφερόμαστε σ' αυτά, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Για πράγματα που έγιναν ή που δεν έγιναν όταν ήμασταν παιδιά, αλλά που μας σημάδεψαν και μ' αυτά έχουμε υφανθεί.

Όμως το παρελθόν δεν μπορεί ποτέ να έχει οριστική γραπτή μορφή, γιατί το νόημά του είναι αυτό που αντιπροσωπεύει σε μια δεδομένη στιγμή, πάντα σε σχέση με ένα συγκεκριμένο παρόν. Η λήθη, όχι η ανάμνηση, σε κάνει να ξαναζείς, να ξαναρχίζεις. Και η γλώσσα πάντοτε αλλοιώνει. Από δειλία, από ντροπή, από περηφάνια, από ανικανότητα. Έτσι που ως και τα πρόσωπα της μυθοπλασίας δυσκολεύονται.