ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΙΝΕΙΑΔΑΣ

Η ΠΩΣ Ο ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν μοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσμα του Αινεία προορίζεται για τη στιγμή που βιώνουμε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούμε σε ένα μετά που μας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαμε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσμο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και μικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιμάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Είναι ο νικημένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιμα όπλα, τη δύναμη ν’ αντιστέκεται και τη δύναμη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος.

Για να το πούμε με όρους μετεωρολογίας: η Αινειάδα είναι το ανάγνωσμα που συνιστάται θερμά όταν βρισκόμαστε στη μέση μιας καταιγίδας, και μάλιστα χωρίς ομπρέλα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή έτσι ήταν. Ο Βιργίλιος έγραφε για τον κάματο του Αινεία και στο μεταξύ προσπαθούσε να παραμείνει σταθερός όπως μπορούσε μέσα σ’ ένα ιστορικό κλίμα όπου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σήκωνε υπεροπτικά το κεφάλι μέσα από τα ερείπια της Δημοκρατίας.

Η Αινειάδα αρχίζει στα ερείπια της Τροίας – και άλλο δεν κάνει από το να γκρεμίζει αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε και ότι νιώθουμε, ενώ είμαστε καθισμένοι πάνω στα δικά μας ερείπια. Τον φόβο πάνω απ’ όλα.