ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ

Στο «Βρέφος» -την 6η συλλογή του-ο Αντώνης Στασινόπουλος μοιάζει να είναι περισσότερο από άλλοτε συνομιλητής της Φύσης. Μιας Φύσης με την πρωτεϊκή της οντότητα, ζωοποιός, αειθαλής, ένδοξη, ανίκητη, μεταμορφωτική. Τα 27 ποιήματά του και τα 3 πεζά του παραπέμπουν σε πραγματικές εικόνες αλλά απηχούν τα εσώτερα τοπία. Οι άνθρωποι μοναχικοί και μεμονωμένοι, άλλοτε ως «μελαγχολικοί φύλακες της αυγής» άλλοτε ως ταξιδιώτες που «δοκιμάζουν έρημους σταθμούς και σταθμούς πολυσύχναστους», προορισμένοι να εκτελούν «διαδρομές παράλληλες και τεμνόμενες», μοιάζουν, τελικά, καταδικασμένοι «να συναρμολογούν τα κομμάτια στον καθρέφτη του κόσμου». Απέναντι στον ακατάβλητο και ενιαίο περιβάλλοντα κόσμο, οι άνθρωποι επιδίδονται σε καταστροφές και αυτοκαταστροφές: Στην ψυχρή προγραφή του τραγουδιστή-ποιητή τους, στην άσπλαχνη απόρριψη του πληγωμένου αλόγου, στην αποτίμηση του μεροκάματου, ως διατίμηση της ζωής.