ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΛΩΝΕΙ

Γυάλινα όνειρα

Σκότωσες τον χειμώνα με το πιο απαλό σου
άγγιγμα
και παρέσυρες το πλήθος με το πιο ανέκφραστό σου
πορτρέτο.
Κάθε τριάντα του μήνα,
μαγεμένη κι εγώ
εννιά σκαλιά ανεβαίνω
για να αισθανθώ
τα γυάλινα χέρια σου και τη γυάλινή σου καρδιά.
Και ύστερα,
να τρέξω
να φύγω
σα φοβισμένη θέλω
-μη σε σπάσω και σε χαλάσω και
απομακρυνθείς και φύγεις
και μείνω π ά λ ι μόνη.
Γι’ αυτό πέφτω νωρίς, κάθε βράδυ,
για να μια μαζί σου, τελείως δική σου
εκεί που δεν μας ακουμπά ο χρόνος,
στα όνειρα.

Στα όνειρα από τα οποία έχεις πια φύγει.