ΤΟ ΒΟΥΒΟ

Τις γιορτές και τα γενέθλια των συμμαθητών μου τα μισούσα. Με καλούσαν όλοι ανελλιπώς και έπρεπε να πηγαίνω, για να «κάνω παρέες». Πήγαινα και καθόμουνα σε μια γωνιά μασουλώντας μπατόν σαλέ. Τα κράταγα στο στόμα μου μέχρι που γίνονταν ένας ρευστός σβώλος και ύστερα τα κατάπινα με πορτοκαλάδα.
Τα δικά μου τα γενέθλια γίνονταν πάντα στο σπίτι της γιαγιάς, με τον μπαμπά, τη θεία Ελένη και τη χειροποίητη τούρτα σοκολατίνα. Και κάθε φορά, μετά το σβήσιμο των κεριών και τα χειροκροτήματα, είχε και κάτι μουλωχτά δάκρυα, που «δεν ζει η μάνα της, να τη δει να μεγαλώνει».
Εκεί, στο ξέσκεπο σπίτι, κόλλησα μπροστά στον καθρέφτη. Ίσα που έβλεπα τη μούρη μου ανάμεσα στις χαραγματιές. Έλυσα την αλογοουρά και έκανα τα μαλλιά μου δυο σφικτές κοτσίδες. Μου 'ρθε τότε στο στόμα η απαγορευμένη κλητική. Τη φώναξα με όση δύναμη βρήκα: «Μαμά!»