ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΒΛΙ

Όταν ξεκίνησα να σπουδάσω φιλοσοφία, είχα ένα βασικό κίνητρο: να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου και να θέσω σωστά τα ερωτήματά μου.
Η φιλοσοφία δεν είχε απαντήσεις για τα ερωτήματά μου. Τα προβλήματα που τίθενται στο υπαρξιακό επίπεδο μόνο στο υπαρξιακό επίπεδο μπορούν να λυθούν. Αλλά η μακρινή και επίπονη πορεία δεν ήταν μάταιη. Και ακριβώς τα κέρδη της θέλησα να καταγράψω σε αυτό το δοκίμιο.
Έμαθα κατ’ αρχάς τι δεν μπορώ να ισχυρισθώ ή να αποδείξω. Έμαθα και κάτι άλλο: ότι από αυτά που αποδεικνύονται δεν μπορεί να ζήσει κανένας άνθρωπος.
Ύστερα, έμαθα να σέβομαι το φαινόμενο. Έμαθα να εκτιμώ την αλήθεια και την ποιότητα της άμεσης εμπειρίας. Ο χώρος της τέχνης, της αγάπης, της επικοινωνίας διευρύνθηκαν και πλουτίστηκαν. Και από την αρχή αυτοί ήταν για μένα οι σημαντικότεροι χώροι.
Και εκεί πάλι θα καταλήξω σε μια λέξη: ελευθερία.
Υπάρχει η σκέψη που ελευθερώνει - και η σκέψη που υποδουλώνει.
Η σκεπτική στάση και η επιστημονική μέθοδος σίγουρα ελευθερώνουν. Οι δογματισμοί και οι ιδεολογίες υποδουλώνουν.
Αν βοήθησα μερικούς ανθρώπους να ανοίξουν τη σκέψη τους, να απαλλαγούν από την κηδεμονία (και την ανάγκη) των δογμάτων, να καταλάβουν πως μια ζωή αδογμάτιστη όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά και μπορεί να είναι απόλυτα θετική, τότε νιώθω πως κάτι έκανα.
Και πως μπορώ άνετα να παίξω το επόμενο τάβλι μου.
Γνωρίζοντας πως η ζωή είναι κάποιες στιγμές τραγική, κάποιες στιγμές ακατανόητη και κάποιες στιγμές υπέροχα όμορφη.