ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟΝ

Και είναι και αυτές οι νύχτες
που ξέρω ότι εκεί σκοτώνουν παιδιά
Φωτοστέφανα
μοιράζονται αβέρτα με το στανιό
πάνω από Τόπους Αγιους
Μες στο σαλόνι μου οι τοίχοι στενεύουν
Το ρολόι σταματά
και οι δείκτες κάνουν κύκλους σε παρελθόντα χρόνο
Ο Πιλάτος «νίπτει τας χείρας» του
και χιλιάδες σταυροί καρφώνονται σε χώμα νωπό
Ο αέρας ξάφνου
μυρίζει σάρκα καμένη
και φόβος ξεσπά σε κύματα κρύου ιδρώτα κάπου
ανάμεσα απ’ τους κροτάφους
και μια ψυχή από καιρό ακουμπισμένη στο κομοδίνο
της ιστορίας
δίπλα απ’ το κρεβάτι μου.