ΤΙΠΟΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Το τοπίο ορίστηκε με πολλούς τρόπους και αισθητικά ιδιώματα, συχνότερα ως διείσδυση ή προβολή του αστικού πολιτισμού στον φυσικό χώρο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Γιάννης Παντελίδης προτείνει μια θεώρηση του τοπίου που εκτείνεται πέρα από την πόλη και εξαρτάται από αυτήν, επιλέγοντας ως στίβο της πενταετούς φωτογραφικής του αναζήτησης αυτήν ακριβώς την επικράτεια στη γενέθλια πόλη του Θεσσαλονίκη. Στόχος του υπήρξε να ψηλαφήσει ένα αθέατο όριο, το πεδίο εκείνο όπου η πόλη και η φύση αλληλοεισχωρούν, μέσα από πολύωρες πορείες που λειτούργησαν ως ένα είδος στοχασμού στα ξέφτια της πόλης.

Τίποτε δεν περνά απαρατήρητο: κάθε σπασμένο κλαδάκι, μπάλωμα δρόμου, πατημένη συστάδα χόρτων, κάθε περισπωμένη ή δασεία του τοπίου συλλαμβάνεται καθώς στις φωτογραφίες του όλα συσχετίζονται, σταθμίζονται από τη ζυγαριά ακριβείας του βλέμματος. Το τοπίο αναδύεται τελικά όχι ως αξιοθέατο, τελικός προορισμός, γλαφυρή διαχείριση φόρμας και χρώματος, αλλά ως ερωτηματικό, ποιητικά υπαρξιακό.