ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ

Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε, το 1972, το μανιφέστο του Hubert Dreyfus σχετικά με την εγγενή αδυναμία των μη ενσώματων μηχανών να μιμηθούν τις ανώτερες πνευματικές λειτουργίες, ξεσήκωσε θύελλα στην κοινότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Τη στιγμή που οι ερευνητές διατύπωναν μεγαλόπνοα σχέδια για επιλυτές γενικών προβλημάτων και μηχανές αυτόματης μετάφρασης, ο Dreyfus προέβλεπε ότι θα αποτύγχαναν, διότι η αντίληψή τους για την πνευματική λειτουργία ήταν απλοϊκή. Έκτοτε, τα πράγματα άλλαξαν.

Σήμερα είναι σαφές ότι η «παλιά καλή Τεχνητή Νοημοσύνη», που βασίζεται στην ιδέα της χρήσης συμβολικών αναπαραστάσεων για την παραγωγή γενικής νοημοσύνης, βρίσκεται σε παρακμή (παρά το γεγονός ότι αρκετοί πιστοί αναζητούν ακόμη τη χρυσοφόρα αυτή φλέβα) και οι κοινότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης έχει στρέψει της προσοχή της σε πιο πολύπλοκα μοντέλα του νου. Έχει γίνει επίσης περισσότερο σύνηθες για τους ερευνητές της Τεχνητής Νοημοσύνης να μελετούν φιλοσοφία.

Το «Τι δεν μπορούν να κάνουν οι υπολογιστές» δέχτηκε επιθέσεις από πολλές πλευρές, μελετήθηκε όμως σιωπηρά. Τα επιχειρήματα του Dreyfus εξακολουθούν να προκαλούν και αναδεικνύουν για άλλη μια φορά αυτό που κάνει τα ανθρώπινα όντα μοναδικά. Για την ανά χείρας έκδοση του κλασικού πλέον βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, ο Dreyfus πρόσθεσε μια εκτεταμένη εισαγωγή στην οποία παρουσιάζει συνοπτικά τις αλλαγές αυτές και αξιολογεί τα παραδείγματα του συνδετισμού και των νευρωνικών δικτύων που έχουν μεταβάλει ριζικά τα δεδομένα στο συγκεκριμένο τομέα.