ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ

Το 1952 ο Ιονέσκο ολοκληρώνει τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου, το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα και θα του χαρίσει τη μεγάλη αναγνώριση. Σύμφωνα με την ιστορία του, πολλοί κριτικοί θεωρούν ότι είναι ένα έργο που απεικονίζει κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του λογοτέχνη, δηλαδή ότι είναι αυτοβιογραφικό.

Το έργο ονομάζεται Θύματα του καθήκοντος και θα ανέβει στο Θέατρο της Λατινικής Γειτονιάς το 1953, ενώ θα εκδοθεί το 1954. Βλέπουμε την πορεία του Σουμπέρ, από το γάμο του μέχρι την στιγμή του θανάτου του. Το έργο είναι συμβολικό και στην πραγματικότητα δείχνει τη ζωή του Ιονέσκο. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, που είχε ως μέλος μιας διαλυμένης οικογένειας εξαιτίας του πατέρα του, και της ζωής που θα ήθελε να έχει μετά τη συμφιλίωση με τον πατέρα του.

Τα Θύματα του καθήκοντος δείχνουν τον πρωταγωνιστή να ζει μια μαγική στιγμή, να βλέπει ένα περίεργο φως. Αυτή η σκηνή παραπέμπει σε μια προσωπική εμπειρία του συγγραφέα, όταν ήταν ακόμα παιδί και ζούσε στο Παρίσι. Περπατώντας το καλοκαίρι σε ένα χωριό της γαλλικής επαρχίας κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, ένιωσε ξαφνικά σαν να ανασηκώνεται από το έδαφος, να βρίσκεται κάτω από ένα έντονο φως και να έχει ένα αίσθημα ευφορίας.

Όταν επέστρεψε στο έδαφος και το φως τον άφησε, ο Ιονέσκο είδε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, μέσα στη σήψη, στη διαφθορά και στις μάταιες επαναλαμβανόμενες πράξεις. Μετά από αυτή την εμπειρία ο Ιονέσκο πίστεψε ότι υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος πέρα από αυτόν που βλέπουμε καθημερινά, και συχνά πρόβαλε την αντίληψη στα έργα του.