ΤΑ ΡΟΥΧΑ

Καταγράφω τα "εγώ" και τα "θέλω" μιας ζωής που μου κλέψανε οι θεοί και οι δαίμονες. Τώρα θέλω να αναστήσω τη ζωή μου, θέλω να μπορέσω να ζήσω. Το χρωστάω στη μάνα μου, τον πατέρα μου, στα αδέρφια μου που δεν χόρτασα - τη ζωή που μου σακάτεψε όλα μου τα όνειρα. Τώρα θέλω να ξεγυμνωθώ από το σάπιο κορμί μου και να αφήσω τις αισθήσεις μου να πετάξουν. Θέλω να κλάψω για όσα έζησα. Θέλω να γελάσω για αυτά που περάσαν και φύγαν από τη ζωή μου.

Μισώ τον κόσμο που με άδειασε σαν σακί άμμο μέσα στη θάλασσα και με εξαφάνισε από το πρόσωπο της γης. Που είσαι, μάνα, που είσαι, πατέρα, που είστε, αδέρφια μου; Εγώ είμαι ακόμα στη φωτιά του ’δη και παλεύω για τη ζωή μου, να μην σκύψω το κεφάλι, να μην λυγίσω, κι όταν σταθώ στα πόδια μου θα ελευθερώσω τον ουρανό για να δούμε μια άλλη χώρα να γεννιέται. Εμπρός, Λευτέρη, σήκωσε ψηλά το κεφάλι και φώναξε ζω! Ψυχές του κάτω κόσμου, ζω! Μάνα, πατέρα, αδέρφια, Ευανθία, Μπάμπη, Μιχάλη, Θανάση, Παναγιώτη, Τζουλιάνο, ζω!