ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ

«Τι θέλεις;» τη ρώτησε. «Τίποτα» ξεστόμισε. «Δεν θέλω τίποτα». Αλλα έλεγαν όμως τα χέρια της. Τίποτα; Πως τίποτα; Θυμήθηκε πως ήταν πεθαμένος.

Δεν μπορεί λοιπόν ένας πεθαμένος να την ευχαριστήσει σεξουαλικά, όχι δεν μπορεί! Μ' αυτή τη σκέψη πλησίασε κι άλλο. Στεκόταν δίπλα του. Σε απόσταση αναπνοής. Γιατί ρώτησε; Με μια κίνηση θα μπορούσε να τη ρίξει στην αγκαλιά του. Αυτό ήθελε; Όχι. Αλλά έβλεπε πως δεν θα το γλίτωνε. Προς μεγάλη της χαρά και απόγνωση φαινόταν να είναι σίγουρο. Γι' αυτό το' σκασε τροχάδην. «Στάχτη στα μάτια του! Πρέπει να του ρίξω στάχτη στα μάτια, αφού είναι πεθαμένος» σκεφτόταν, κι έτρεχε, έτρεχε. Την κυνηγούσε. Φαίνεται διάβασε τις σκέψεις της, είδε τι επιθυμούσε από κείνον, κατάλαβε ότι του έφευγε κι έτρεξε πίσω της, να τη φτάσει.

Εκείνη έτρεχε απελπισμένη, φοβισμένη που την κυνηγούσε, θα προλάβαινε να ξεφύγει; Έφτασε σε μια θάλασσα, στην αμμουδιά δεν ήταν κανείς, παρά μόνο αυτή να τρέχει κι αυτός στο κατόπι της. Τι ήθελε λοιπόν να τρέχει; Σταμάτησε γιατί λαχάνιασε. Ο χώρος απέραντος μα ήταν μόνοι τους, κανείς άλλος. Κανείς άλλος δεν θα έβλεπε τι θα επακολουθούσε. Την έριξε χάμω. Προσπαθούσε να φωνάξει μα ήχος απ' το στόμα της δεν έβγαινε. Την μαινόταν σαν ένα άβουλο πλάσμα και την έσφιγγε. Τα κόκαλά της κάτω απ’ το βάρος του στράβωναν και πονούσε και ίδρωνε.