ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΚΑΡΡΑΡ

«Πρέπει κανένας να παραμένει ουδέτερος»
Η αντίληψη αυτή της γυναίκας του ψαρά φαινότανε, λόγω συνθηκών κι ακόμα απ' όσα μάθαινε κανείς για την προϊστορία της, σαν ολότελα εξηγήσιμη και φυσική, σαν να μη μπορούσε καθόλου, ας πούμε, να 'ναι αλλιώτικα.
Η αλλαγή της αντίληψής της ύστερα από τον σκοτωμό του γιου της, που τον είχε κρατήσει μακριά απ' τον αγώνα, σ' έναν αγώνα που η ουδετερότητα δεν τον εξαφάνισε απ' τον κόσμο, γινόταν, μετά ακριβώς, το ίδιο κατανοητή. Σαν να παρακολουθούσε κάνεις ένα έργο φυσικής ιστορίας που σε κάθε φάση αναγνώριζε τη φυσική νομοτέλεια.
Ακόμα κι αν η κυρα-Καρράρ δεν ήταν από πάντα υπέρ της ουδετερότητας, ούτε και τώρα είναι ολότελα, της αρέσει η στάση των γιων της, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, η δυσαρέσκειά της για τη στάση του παπά με τα συμβιβαστικά χαρακτηριστικά κ.λπ.
Ένα πρόσωπο παθητικό που, σ' όσα συνέβησαν, πιο πολύ συμμετείχε παρά τα προκάλεσε. Ακόμα κι η αγωνίστρια, όπως μεταμορφώνεται στο τέλος, με ένα φυσικό αίσθημα ντροπής και μια όμορφη αντίληψη αξιοπρέπειας, μεταβλήθηκε σε μια αγωνίστρια ιδιαίτερου και γεμάτου αντιφάσεις είδους.