ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

«Τα καρτάλια οι αποστάτες. Χιόνι! θα τα παγώσουν όλα. Θα σκοτώσουν την άνοιξη. Βρωμάει χούντα», μου είπε ο Πεζικάριος.

Η ΕΔΑ, οι Λαμπράκηδες, τα παιδιά του 114. Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη εκείνης της μοναδικής ’νοιξης του 1965. Όπου όλα άνθισαν. Δημοκρατικός πολιτικός λόγος, κινηματογράφος, εικαστικά, λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, ακόμη και το Θέατρο Σκιών και ο Θεόφιλος. Όλα αυτά έχτιζαν μια βάση για μια άλλη, όμορφη Ελλάδα.

Μα και μες στη χούντα το ταξίδι συνεχίστηκε, σαν μια κόκκινη κλωστή, από το κουβάρι του αντιδικτατορικού αγώνα και όσων από εμάς ονειρευτήκαμε έναν κόσμο χωρίς τους πάνω και τους πιο πάνω, τους κάτω, τους αποκάτω και τους ακόμα πιο κάτω. Κι όλα αυτά με «ύμνους κελαηδισμούς» του Μαγιακόφσκι, του Μπρεχτ, του Νερούδα, του Ρίτσου, του Μίκη, του Αναγνωστάκη και άλλων, γνωστών και αγνώστων, από όλο το μήκος και πλάτος του πλανήτη, οι οποίοι πάσχιζαν να κατεβάσουν το όνειρο στη γη.

Μόσχα, Ρώμη, Βερολίνο, Αθήνα, ακόμη και Καμπούλ, ταξιδιώτης του ονείρου βρέθηκα. Τα γράφω. Τα σώζω για να σωθώ κι εγώ...

«Και μηχανές να μας κάνουν, έστω αυτό το λίγο που θα μείνει από εμάς... δεν θα πάψει να ονειρεύεται», είπε κάποτε η Αντιγόνη.