ΣΥΝΟΡΟ

Και αλήθεια, τι να σημαίνει Σύνορο!
Εκείνο το οποίο χωρίζει ή τούτο που ενώνει;
Σε ποια πλευρά ν’ ανήκεις, με τι να τάσσεσαι, πόσο ουδέτερος να είσαι;
Σύνορο.
Να είναι το όριο; Ποιοι βάλαν τα όρια;
Ποιος έχει την ικανότητα, την τέχνη, τη γνώση, τη μαγκιά, κομμάτια να τα κάνει ή να τους δώσει δυο φιλιά;
Σύνορο.
Του φράχτη δώσε μια κλοτσιά και ό, τι ένα σε δύο το χωρίζει, να του γυρνάς την πλάτη.
Εκείνης της γραμμής που υψώνεται μπροστά σου πιάσε της την αρχή κι αέρα κάνε την και λίβα.
Σύνορο. Μα πάτησε κι από τις δυο πλευρές και λιάνισε το εγώ σου πρώτα.
Σύνορο είναι η απόσταση ή το άγγιγμα της σάρκας. Το περίγραμμα του φιλιού, ένα κελί με μια ελευθερία εγκλωβισμένη, ένα ποτάμι, μια λίμνη, ένα πλατάνι στη μέση του τίποτα.
Σύνορο είναι η ζώνη η νεκρή πριν να μπλεχτούν τα γράμματα και λέξεις γίνουν φωτεινές.
Το Σύνορο έχει βάθος, πλάτος, μήκος, ύψος. Τι άλλο να ’χει; Χρώμα, μυρωδιά, φωνή και γεύση. Τι άλλο να ’χει; Χέρια, μια μπούκλα, θυμό και έρωτες. Τι άλλο να ’χει; Όπλα, λουλούδια, πείνα, φόβο. Τι άλλο να ’χει; Τι άλλο;
Σύνορο είναι κι αυτό που μέσα απ’ τα χέρια σου θα ξεφυτρώσει. Θα δώσεις ζωή ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Στο τώρα. Κι αυτό Σύνορο είναι. Σύνορο. Ε, κάν’ το!